İnsanlığımızı unutmayı bırakalım

Dağların en zirvesinden kopup gelen serin, cesur bir yürekle çarpışırken gözlerini silen kadınlar vardır... Onlar şimdi direniyor, açlığa, yorgunluğa, hastalığa, hiçliğe ve kötülüğe direniyor…
Savaş insanları öldürüyor, insanlığı öldürüyor. Buna rağmen direniliyorsa, bitmemiştir orada yaşam. Durup buradan ne söylesem, ne yazsam eksik ve biraz da anlamsız olacaktır. Aynı hallere düşmeyince, aynı hislerle yaşamayınca yetersizlik sürmeye devam edecektir. Acıya ortak olmak gerekiyor. 
Kobanê direnirken uzaklardan selam yollamak yeterli olmuyor ne yazık ki... İmkânlarımız, hallerimizi zorlayıp yanlarında olmalı. Kobanê halkının bağımsızlığı, evi yurdu için mücadele eden bir neslin kavgasıdır bu. Onurudur. Kadınlarının ortaklaşa verdiği bir direniştir. Üstelik havada duyarsızlığın umarsız akıp giden korkunçluğuna rağmen. Korkusuzca savaşmaya ve savunmaya geçilmişken...     
Evet Kobanêli kadınların çokça ihtiyaçları var... En çok da yanlarında olduğumuzu görmeye ihtiyaçları var. Bir gün onların bulunduğu ruh haline düştüğümüzü bir düşünün. Yaşanılan insanlığın acısıdır. Hepimiz aynı duruma düşebilirdik. İşte o zaman sıcak evlerinde hiçbir şey yapmadan oturup “bana ne” diyenler ne yapacaklar? Nasıl bir ruh kırgınlığı yaşayacaklar?
İnsanlığımızı unutmayı bırakalım!
Bir tek şeyi unutmayalım; yaşam mücadelemiz ortak, kavgamız da ortak olmalı! Birlik olalım. Vicdansızlara, faşizme, sömürüye ve savaşa direnelim, boyun eğmeyelim. Sesimiz yankılansın ki varlığımız büyüsün! Sömürü, talan, bozuk düzen yokluğa, hiçliğe sürülsün! 
Sağlık emekçisi bir kadın