Kırk Ayaklı Karınca

Adnan ÖZYALÇINER

Ali Yüce’nin “Şeytanistan” romanının başında “Kırk Ayaklı Karınca” adlı bir şiiri vardır. Şiir kitaplarında adı geçmez. Şiirin başı, halka zulmedenlerin, halkına yaptıklarını anlatır.  Kırk ayaklı karıncanın her bir bacağı soygunla, yangınla, çalıp çırpmayla, koparılarak yok edilmek istenmektedir: 
Sen bu dağı aşamazsın 
Kırk ayaklı karınca 
Aşacağım 
Ayaklarının beşini kırdılar 
Sen bu dağı aşamazsın 
Otuz beş ayaklı karınca 
Aşacağım 
Ayaklarının beşini kestiler 
Sen bu dağı aşamazsın 
Otuz  ayaklı karınca 
Aşacağım
Ayaklarının beşini yaktılar 
Sen bu dağı aşamazsın 
Yirmi  beş ayaklı karınca 
Aşacağım 
Ayaklarının onunu çaldılar 
Sen bu dağı aşamazsın 
On beş ayaklı karınca 
Aşacağım
Ayaklarının onunu sattılar
Sen bu dağı aşamazsın
Beş ayaklı karınca 
Aşacağım
Ayaklarının dördünü yediler
Sen bu dağı aşamazsın
Tek ayaklı karınca 
Aşacağım 
Sonunda her zaman yaptıkları gibi kırk ayaklı karıncayı: 
Hiç ayağın kalmadı işte 
Sen bu dağı aşamadın 
Sana demedim mi karınca 
Diye sırıtarak tehdit etmeye kalkıştıklarında karıncanın cevabı  baş döndürücüdür:  
Dön de bir bak
Dağ biraz küçüldü işte 
Daha çok karınca var geride 
Bir Mayıs günü, tam bunları düşünüyor, kırk ayaklı karıncanın o inanılmaz direncini aklımdan geçiriyordum.  
Ali Yüce öldü, dediler. 
Ali Yüce öldü ne demek? O da kırk ayaklı bir karıncaydı. Zorbalığa , açlığa, yoksulluğa, sömürüye, baskıya, eşitsizliğe direnenlerle işçisiyle, halkıyla, aydınıyla, yazarıyla bir aradaydı.  Ölmedi. Kırk ayaklı karınca olarak hep yaşayacak.