Anneler işe, çocuklar ücretsiz kreşe!

Merhaba Ekmek ve Gül okurları. Ben Çorlu’da Zorlu Holding’e bağlı Zehra Tekstil’de nevresim bölümünde çalışıyorum. Fabrika çok büyük olduğundan içine girsen kaybolursun… Performans, sayı, adet tutturma… Kısaca, fabrikada çalışma koşulları çok zor ve sıkı.
Zehra Tekstil’e başladığımda bakacak kimse olmadığı için çocuğumu Niğde Aksaray’a ablamın yanına gönderdim. Özel kreşler çok pahalı, fabrikada kreş vardı ama benim çocuğumu 2 ay deneme süresindeyim diye almadılar. Bu iki ay içinde oğlumdan ayrı kaldım. Oğlum ablama anne diyordu. Benim onu bıraktığımı düşünüyordu. Daha sonra oğlumu bir şekilde Zorlu’nun kreşine aldırdım. Oğlum ile birlikte işe gidip geldik, birlikte mesailere kaldık.
Tam her şey yoluna girdi derken asıl sınavım başlamıştı. Oğlum benden uzak kaldığı için bana tepkiliydi. Yavaş yavaş hırçınlaştı, kreşte sorun yaşamaya başladı. Ben her gün fabrikadayım. Sekiz saat, on iki saat, üç vardiya. Kaldığım mesailerin haddi hesabı yoktu.  

KIŞLA MI, KREŞ Mİ?
Adet, performans, üretim ha bire üretim derken bir de kreş sorunu çıktı. Kreşte çocukları lise öğrencisi gibi saygı duruşunda durdurmuşlar. Çocuk bu ya, bizim oğlan durmamış. Öğretmenlerden şikâyet gelmeye başladı. Bu şikâyetler bazen oğlumun yanında da dile getirildiği için oğlum kreşe gitmek istemedi. “Öğretmenlerim beni sevmiyor, arkadaşlarım beni istemiyor” diyerek kreşten iyice soğudu. Kreşle görüşmeye gittiğimde bana “Çocuğun sorunlu” dedikleri için sinir krizi geçirdim. Psikologa götürdüğümde çocuğumun hiçbir şeyinin olmadığını, hatta çok zeki olduğunu öğrendim. Kreşe götürmem için rapor vermelerine rağmen kreşte kimseyi ikna edemedim. Oğlum “Beni kreşte istemiyorlar, sakın beni başka yere göndermeyin” demeye başladı.
Eşimle dönüşümlü bakmaya başladık, ama olmadı. Fabrikada çocuğumla ilgili durumu bildikleri halde beni zorla mesaiye bırakıyorlardı. Hatta bazen çocuğumu evde yalnız bırakıp işe gitmek zorunda kaldım.

‘HİÇBİR YERE SIĞDIRAMADIM’
Bu duruma dayanamayıp, çocuğumdan ayrı kalmayı göze alarak bu sefer Adana’ya eşimin ailesinin yanına göndermeye karar verdik. Çalışmaktan hiç vazgeçmedim. Çünkü çalışmazsam çocuğum da biz de açtık. Asgari ücret 950 lira, tek kişi çalışarak nasıl karnımızı doyuracaktık? Bir kişinin çalışması ile evde tencere kaynamıyor. Bir maaş ancak kira ve faturalara yetiyor. Çok ağladım, çok dua ettim ama çocuğumu Adana’ya kendi ellerimle götürdüm. Çocuğuma “Ben işe gidiyorum, gelince birlikte uyuyacağız” diye avutarak Adana’dan Çorlu’ya döndüm. Orada önce teyzesi sonra da halası baktı. Bu duruma ancak üç ay dayanabildik. Bu üç ayda yaşadıklarımı benden başka kimse anlayamaz. Her telefon edişimde oğlum “Anne beni neden bıraktın, beni sevmiyor musun, ne zaman alacaksın” diyordu. Ben cevap bile veremiyordum.
Fabrikada kreş vardı ama benim oğlum yanımda değildi. Kreş sorumlusunun “Zorlu’ya güvenerek mi çocuk yaptın!” demesi hala kulaklarımda çınlıyor. Bu söz beni çok üzdü ama aynı zamanda çok hırslandırdı. Kendi kendime dedim ki “Asla vazgeçmeyeceksin, çalışacaksın, hakların için mücadele edeceksin.” Her fabrikada ücretsiz ve nitelikli kreş olmalı ve bütün çocuklar yararlanmalıdır.
Üç ay sonra oğlumu tekrar Çorlu’ya getirip, ekmeğimizden kısıp özel kreşe yazdırdım. Oğlum yanımda ama bana güvenmiyor. Her seferinde “Anne beni bırakma, beni sevmiyor musun” diyor. Çalışma koşullarından dolayı bazen kreşin çıkışına yetişemiyorum. Çocuk dışarıda kalıyor. Yani biz çocuklu kadınlara çalışma hakkı vermiyorlar. Cumhurbaşkanı üç çocuk diyor. Sayın Cumhurbaşkanına soruyorum: Benim bir tane çocuğum orada burada büyüyor, bir yerlere sığdıramadım, üç tane olsa ne yapacaktım. Üç çocuk için asgari ücretin üç katı gelirimiz olmalı, ücretsiz kreşler olmalıdır. Hiçbir anne çocuğundan ayrılmamalı. Biz kadınlar haklarımızı alana kadar asla pes etmeyeceğiz!
Zehra Tekstil’den bir kadın işçi / ÇORLU