Hasköylü işçiler

Emekçilerin işçilerin yıllarca hayatı pahasına çalıştıkları sanayi sitesi…
Hayatı pahasına evet.
İsmail Polatlı… Henüz 18 yaşındaydı. Göç etmişlerdi Dilovası’na; ekmek parası için, umut için. Bir patronu vardı; ona her akşam yolun karşısına geçmesi için para verirdi. Ekmek parası için, işsiz kalmamak için, yolun karşısına o çok tehlikeli tem otoyolunda geçmek zorundaydı. Patronu alkolikti, sömürdüğü yetmiyormuş gibi onu, bir de akşam keyfi için alkol almaya gönderiyordu. Evde annesi yaşlı gözlerle beklerdi, onun da gözleri hep yaşlıydı, gözlerini kaynak alırdı. Yanımıza gelip ne yapması gerektiğini sorar, biz de yardımcı olurduk…
***
30 aralık 2008…
İsmail’in işi bitmiş eve gitmeye hazırlanıyordu. Patronu onu yine alkol alması için gönderdi. Mecbur kalıyordu, inanılmaz maddi sıkıntı çekiyordu. O akşam İsmail gitti alkol ve sigara almak için patronuna…
Ve bir daha dönmedi…
Yolun karşısına geçmek isterken araba çarpmıştı. Oracıkta can vermişti. Ona çarpan araba da onu öylece soğuk, buz gibi yerde bırakıp kaçmıştı…
Ertesi gün cenazesi vardı…
Anne baba perişan, bizler bitkin vaziyetteydik. Kelimelerle anlatılmayacak bir acı. Daha on sekizinde genç bir fidan, umutlarıyla, hayalleriyle öylece gitti…
Avluda etrafıma baktım; ne patronu ne de Hasköy Sanayi Sitesi’nden bir yönetici vardı. Tek bir tanesi bile yoktu. Sadece saçma sapan birkaç çiçek “üzüldük, ailesine dostlarına başsağlığı dileriz” mesajları göndermişlerdi…
***
Aradan yıllar geçti, değişen pek fazla bir şey olmadığını görüyoruz. Yine sömürge hat safhada. 10 - 12 saat çalışma şartı var çoğu yerde. Onlarca arkadaşımız sigortasız çalışıyor, ağır iş koşullarında. Hepsinin ortak hayat koşulları İsmail Polatlı’nın yaşam koşullarıyla hemen hemen aynı…
O; ailesine bakmak için, 2 kuruş için canını ortaya koyan yürekli emekçi…
***
Daha 12 – 13 yaşlarında çalışan arkadaşların olduğunu görüyoruz. Belli; Gebze’ye yeni göç etmişler, okula gitmiyorlar, çalışmak zorundalar. İnsan taciri patronların onlara ayda öngördüğü toplam aylık ücret ne kadar biliyor musunuz?
Sıkı durun…
Ayda 100 TL
Evet ayda 100 TL
İnanılmaz değil mi? Aklınız almıyor biliyorum. Ama patrona sorarsan o 100 TL bile çok. Güya meslek öğretiyormuş, para bile vermese olurmuş. Patron bunu savunuyor, “vicdanım rahat” diyor.
***
Vicdan…
Vicdanı rahat demek!
Meslek adı altında tüm ağır işleri yaptırıyor, sigortasız çalıştırıyor, sömürüyor, eziyor ama vicdanı rahat…
Bazen düşünüyoruz; keşke bu vicdan bu kadar ucuz olmasa, böyle insan tacirlerinde olmasa, bu vicdan keşke öyle dillerde değil de yüreklerde olsa, acısa…
***
Ramazan vardı, matkapla bir gözünü kaybetti. Cüneyt, elini demir kesme makinesinde kaybetti. Mehmet, kaynak yaparken ciğerleri iflas etti…
Ve daha adını sayamayacağımız bir sürü emekçi dostlarımız; Hasköy’de bu iş kazalarında, bu iş şartlarında yok oldular. Ama vicdanları nedense hep rahat…
***
Kalbimizin en orta yerinde öyle bir acı var ki…
Öyle bir hüzün var ki…
***
Hasköy bize mezar olmayacak artık, arkadaşlarımızı kaybetmeyeceğiz, sömürülmemek için mücadelemizi, örgütlü duruşumuzu daha da yükselteceğiz.
Sömürülerek mezar olmayacak Hasköy bize.
Mücadele ederek, baskılara boyun eğmeyerek…
İşsiz kalacaksak, bu ülke bize mezar olacaksa….
O mezara biz değil sömürenler girecek…