GERÇEK

İşçiler, kamu emekçileri, aydınlar, işsizler, emekliler, ev kadınları, her kesimden gençlik, her statüden emekçiler, 15 Şubat günü İstanbul-Kadıköy’de miting alanında olmak için hazırlanıyor.
Mitingi hazırlayan sendikaların temsilcileri, bu mitingin son yılların en kalabalık mitinglerinden biri olacağını söylüyorlar.
Böyle olmasının koşulları da fazlasıyla var. Ve mitingin kalabalık olması katılanlar ve izleyen emekçiler için moral yükseltici, özgüven sağlayıcı olacağı gibi, patronlar ve hükümet içinde en azından bir uyarı olacaktır.
Bu yüzden de mitingin mümkün olduğu kadar kitlesel olması çok önemlidir. Çünkü mücadeleye dışarıdan bakanlar, İstanbul mitingini, emekçilerin sermaye karşısına çıkarabildiği “en son güçleri” gibi değerlendirecek, emek güçleri karşısında (yanında) ona göre tutum alacaktır.
Sendikal çevrelere ve değişik alanlardan gelen haberler, mitinge örgütlü işçi ve kamu emekçilerinin daha yoğun katılacağını göstermektedir. Bu; dönemin özellikleri göz önüne alındığında, diğer emekçi kesimleri örgütlemek ve harekete geçirmek için, emek cephesinin ne kadar büyük bir örgütlü kitleye sahip olduğunu gösterecektir. Bu yüzden de mitinge katılanları emek cephesinin çıkarabildiği son güç olarak değil; o devasa potansiyeli harekete geçirmek için “örgütlü güç” olarak görmek gerekmektedir. Çünkü; emek cephesi bu az çok örgütlü gücü gerçek bir örgüte dönüştürüp işçi sınıfının ve emekçilerin örgütsüz kesimlerini bu örgütlü güç etrafında harekete geçiremezse, sermayeyle girişeceği, girişmek zorunda kalacağı mücadeleyi başarması olanaklı olmaz.
Bu nedenlerledir ki; 15 Şubat mitinginin başarısının iki ölçütü olacaktır. Bunların biricisi, daha önceki mitinglere katılmayan emekçi kesimlerin bu mitinge katılımının eski mitinglere göre daha yoğun olması olacaktır. Organize sanayi bölgelerinden, sanayi sitelerinden, emekçi semtlerinden kopup gelecek bir işçiler (işsizler), yoksullar, gençler, kadınların oluşturduğu kitle sayılar nispeten az da olsa, bu mitingin başarı hanesine yazılacak en önemli kalem olacaktır. İkincisi ise, işçi sınıfının, kamu emekçilerinin örgütlü kesimlerinin yoğun olarak katılması ise; sınıfın bu en örgütlü kesiminin mücadeleye sefer olama eğilimini ve örgütsüz kesimlerin örgütlenmesinde adım atılması için emek cephesinin sahip olduğu örgütlenme ve mücadele imkanının büyüklüğünü gösterecektir.
Açıktır ki bugün asıl olan, mitingden sonra bu mitingin hazırlıkları sırasında gözlenen ve mitinge yansıyan olanakları emek güçlerinin nasıl değerlendireceğidir. Elbette çıkarılacak dersler; bunların üstünde sınıfın ileri kesimlerinin birleşmesi, sınıftan yana sendikacıların inisiyatiflerini bu doğrultuda kullanması için bir dayanak olursa, miting emek güçleri için, sermayeye yumruk sallama ve emekçilere moral-motivasyon sağlayan bir dayanak olma ötesinde kalıcı başarılara da dayanaklık etmiş olacaktır.
Tabii bu mitingin bir diğer özelliği de; bu mitinge katılıp hiç değilse kitleselliğini büyütmek yerine hükümetle kapalı kapılar arkasında sınıf düşmanı planlar yapan, “diyalogcu sendikacıların” rolünü ve bulunduğu mevziyi de teşhir etmek olacaktır. Çünkü içinden geçilen koşullarda kendisine sendika diyen (eğer patron sendikası değilse) bir örgütün böyle bir mitinge katılmamasının kabul edilebilir açıklaması olamaz. Öne sürülecek bahaneler ise; kimseyi ikna edemez. Çünkü bir sendika için en büyük ihanet olan sınıfa ihanetin mazereti, bahanesi olmaz, olamaz.
Öyleyse;
Dostlara moral ve cesaret, sermayeye korku salmak için,
Sınıfın örgütlü güçlerini birleştirmek ve topyekün bir mücadele için seferber etmek için,
Emekten yana görünüp sermayeye uşaklığı sendikacılık olarak göstermek isteyenlere tokat atmak için haydi mitinge!
İ. Sabri Durmaz