Muro’nun nesi komik?

Kurtlar Vadisi tayfası, televizyon camiasının en azimli siyasi mesajcıları. Dizilerinde Ergenekon’a da bindirebiliyorlar, hükümete de, Amerika’ya da, sonra birden en hükümetçi, en derin devletçi görünebiliyorlar. İlginç bir siyasi çizgileri var ama ‘Vadi’den gelen mesajlar kendilerince bir tutarlılık yaratacak kadar oldu.
Kimi zaman izleyicilerin de Kurtlar Vadisi teorisyenlerine yön verdiği oluyor. Muro karakterinin seyri, bunun en canlı örneği. Muro, başından beri bir devrimci Kürt karikatürüydü. Ama ilk bölümlerde, biraz da aptallığını öne çıkararak, Muro’yu kötü bir kahraman olarak sundular seyirciye. Fakat kullandığı devrimci jargonuyla, beceriksiz ama samimi devrimciliğiyle, Muro karakteri, beklenenin tersine, tuttu. Vadiciler de bu kadar tutan bir karakteri öldürmek niyetlerinden vazgeçip, Muro’yu itirafçı yaptılar. Yetmedi, üstüne bir de film patlattılar.
İşte, Muro’nun en sevdiği lafı olan “Nalet Olsun İçimdeki İnsan Sevgisine”yi altbaşlık yapan film, böyle doğdu.
Forumlarda, dizi seyircileri arasında ilginç bir tartışmaya neden oldu bu karakterin bu kadar abartılması. Kimileri, “bir teröristin sevimli gösterilmesi”ne itiraz ediyor, kimileri “keşke her Kürt Muro gibi olsa” diyor... Herhalde söylemeye gerek yok; dizi seyircileri pek “devrimcilerin değerleriyle neden dalga geçiliyor, belden aşağı vuruluyor” gibi itirazları akıl etmiyor.
Filmin hikayesi, hakikaten belden aşağı çünkü. Daha ilk sahne, Lenin posteriyle, Che ile açılıyor. Muro, cezaevinden çıkıyor. Tüm beceriksizliği ve sertliğiyle, Çeto’ya acilen köye gitmeleri gerektiğini anlatıyor. Orada bir aile kurup örnek olacaklar, devrimi de köyden başlatacaklar sözde. Yolda üzerine kahve dökülmesiyle birlikte “belden aşağı” esprilerin kapısı aralanıyor. Köye gittiklerinde, iki Rus kadınla habersiz evlendirildiklerini öğreniyorlar. Kadınları bulmaya İstanbul’a gelince, zaten içinde Rus kadınların, pezevenklerin ve polisin olduğu bir maceraya doğrudan girmiş oluyorlar.
Sürekli devrimci jargonu kullanan beceriksiz bir karakterin komikliğinden uzun metrajlı bir film çıkmıyormuş. Muro ile bunu bir kez daha görmüş olduk. Filmde, Muro’nun her zamanki halleri ve kadınlarla cinsel içerikli esprileri dışında yeni olan hiçbir şey yok. Yani devrimcilerle dalga geçmeye niyetlenirken, komik olmayı bile pek becerememiş bir filmle karşı karşıyayız. Muro’ya normalde gülen seyircinin filme yine de güleceğinden emin değilim.
Bu film, Muro’nun en karikatürünü yapalım derken, bu haliyle bile izleyiciye en samimi, en sahici gelen Kurtlar Vadisi karakterine dönüşmesinin öyküsü. Dalga geçmeye çalışanların da kendileri komik duruma düşüyor...
Çağdaş Günerbüyük