Sendikayı patrona kabul ettireceğiz

Merhaba; ben 38 yaşında, evli, üç çocuklu bir anneyim. Bir seramik fabrikası olan SeraPool’de çalışan bir işçiyim. Üç vardiyalı sistemde çalışıyorum. İşim çok yorucu ve ağır, erkeğin yapması gereken işi biz kadınlar yapıyoruz. Aldığımız ücrete erkek eleman bulamadıkları için ucuz işgücü olarak biz kadınları çalıştırıp sömürüyorlar. Çünkü çalışmak, evimize katkıda bulunmak zorundayız.
Hayat şartları çok zor, çok pahalı, tek maaş yetmiyor. İşyerimiz çok sıcak. Bant sistemiyle çalışıyoruz. Fırınların ayarlarını her geçen gün daha da çok açıyorlar. 15 kişinin yapması gereken işi bize 8 kişiyle yaptırıyorlar. Sonra da sekiz kişi fazla deyip 6’ya düşürüyorlar. İşbaşı yapan işçi durmuyor, işi bırakıp gidiyor. Her geçen gün, günlük çıkan ürün sayısını arttırıyorlar. Böyle oldukça da çıkan malzemeleri iyi kontrol edemiyoruz. Malzemeler bozuk olunca da, kimin numarası varsa üründe, tutanak tutuyorlar.
İŞÇİLER HEP BİR TARAFA
40 kiloluk kasaları kaldırıyoruz ve 2 tonluk paletleri çekiyoruz. Ve eve gittiğim zaman ne çocuklarımla ne de evle ilgilenebiliyorum. Çünkü eve bitkin düşüyorum. Bazen düşünüyorum “Niye böyle adaletsiz bir dünyaya gelmişim?’ diye. İşyerinde yarım saat yemek molamız var, yarım saat içinde yemek mi yiyeceksin, çay mı içeceksin, sigaranı mı içeceksin, nasıl dinleneceksin! Beyaz yakalıların yemek yedikleri yer bizimkinden farklı; tabakları farklı, bardakları farklı. Oysa burada üreten de çalışan da benim. Neden 2. sınıf vatandaş muamelesi görüyoruz! Patron, müdür, yanımızdan geçer, bize bir defa olsun “Kolay gelsin” demez. Bir gün işe gelmesek iki gün paramızı keserler. Artık isyanın eşiğine geldik. Bir arkadaşım yanıma geldi, “Fabrikaya sendika getireceğiz!” dedi, işte o an “kurtuluşumuz” dedim ve hemen üye oldum. Sendika üyesi olduğumuz duyulunca patron bir arkadaşımızı işten çıkardı. Biz de üretimi komple durdurduk.
Patron yanımıza geldi, “Sendikalılar bir tarafa, sendikasızlar bir tarafa” dedi. Sendika üyesi olmayan arkadaşlarımız bizim tarafımızda yer aldı. İşte o an işçi arkadaşlarımın birlikteliği gözlerimi yaşarttı. Böyle dayanışma varken karşımızda patron duramazdı! Hepimize güven geldi. Birçok yerde direnişler vardı, “Biz neden yapamayalım” dedik ve şu an direniş çadırımızdayız, üretim durdu. Hakkımızı alana kadar mücadele edeceğiz. Ve biz kadınlar, sendikayı patrona kabul ettireceğiz. Kadınların gücünü görecekler. Buradan bütün Pendikli kadınları bizi desteklemeye davet ediyorum. Diğer fabrikalarda direnişte olan tüm işçilere SeraPool fabrikasından selamlarımı gönderiyorum. Hak verilmez alınır!
Satı UĞURBAŞ