Kendimiz için önce sendika

Birgül KAÇMAZ
Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde çalışan temizlik elemanları olarak bir süredir sendikalı olmayı konuşuyorduk. Konuştuk, tartıştık ve artık harekete geçmeye karar verdik.
Bir yıldır hastanede çalışıyorum. Daha önce de hastanede işçiler yan yana gelmişler, ancak çalışma koşulları hakkında konuşmayıp sadece şikâyet etmişler. Herkesin birbirine şüpheyle baktığı çalışma ortamında işe girdiğim zaman bana da kimseye güvenmemem gerektiği söylenmiş, “Hastanede hiç kimse birbirine güvenmez” denmişti. Herkes kendinin çok çalıştığını iddia eder, ama aybaşında aldığı maaşın azlığını, çektiği ekonomik sıkıntıyı görmez. Neden 8-10 saat çalışan işçilere asgari ücret reva görülür, bunu sorgulamaz. Hemşireden, şef ve müdürlerinden şikâyet eder ama bunun acısını çalışma arkadaşından çıkarır.
Biz iki arkadaşla başladığımız sendika çalışmamıza şu anda altı kişiyle devam ediyoruz. Dört kadın iki erkek arkadaşımızdan oluşan bir komite kurduk. Sendikayı yakından tanımak için DİSK/Genel-İş Sendikası’nı ziyaret etme kararı aldık. En az haftada iki kere öğle molasında buluşup hem çay içip hem de neler yapacağımızı konuşuyoruz. “Neden işyerimize sendika gelmeli, bize faydası nedir, nasıl yaparız” diyerek fikir alışverişinde bulunuyoruz. Diğer yandan birlikte daha çok zaman geçirme kararı aldık. Sendikayı ziyaretimiz sırasında bizi güzel bir şekilde karşıladılar, bu işe sıkı sıkıya sarıldığımızı görünce bizi tebrik ettiler. Sendikada sözleşmesini imzalamış diğer arkadaşlarla konuştuk, sohbet ettik ve oradan güçlenerek ayrıldık.
Akşama kadar hem çalışıp hem evi, çocuğu, yemeği, misafiri düşünen biz kadınların güvenceli çalışmaya çok ihtiyacı var. Sistemin biz kadınları bu kadar işin arasında sosyal hayattan kopartmasına lanet ediyorum. Çünkü biz kadınlar kendi ayaklarımızın üstünde durmak istiyoruz, kendimize de vakit ayırmak istiyoruz, onun içinde “önce sendika” diyoruz.