İnsan ve hayvan paradoksu

Melih Kaplan
Çorlu Fen Lisesi Öğrencisi

Tek hücre ile başlayan hayatımız, ilk nefes ve ağlayışla bir savaşa dönüştü. Hayatta kalabilmek ve neslimizi devam ettirebilmek için içgüdülerimizi kullandık, tıpkı bir hayvan gibi…
Korktuğumuzda gerildik, mutluyken güldük, üzgünken ağladık ve günümüzde medeniyet dediğimiz şeyin içinde hala bir hayvan gibi yaşamaktayız. Hepimizin içinde saldırmayı bekleyen bir vahşilik, sonsuzluğu arzulayan bir kişilik var. Geçmişten günümüze duvarlara çizdiklerimiz hep sonsuzluğu arayışın ifadesidir, günümüzde sergilediğimiz tablolar gibi.
 Geçmişte hayatta kalmak için avlanmak bir kuraldı. Bünyesinde ölümü taşıyan bir hayat mücadelesi. Ancak günümüzde medeniyete sığınarak katlettiğimiz ve sırf tatmin olmak için kana buladığımız o eller, birer hayvanın pençesi gibi hareket etmekte, insanın derinlerinde yatan hayvanı gün yüzüne çıkarmaktadır... O küçümsediğimiz, katlettiğimiz ve dokunmaya bile çekindiğimiz hayvanlar aslında bizimle aynı kaygıları taşıyan canlılardır. Ancak onların düşünüş şekli ve insanın kavrama yeteneği farklılık göstermektedir.
 Evrim dediğimiz şey de aslında bu değil mi? Canlıları bulunduğu hayat koşullarına göre değiştiren bir yaşayış ve değişim süreci. Bizim aptal olarak nitelendirdiğimiz hayvanlar aslında gelişim sürecini tamamlamış ve belli bir düzene ayak uydurmuş canlı topluluklarıdır. Onlar ihtiyaçları olan her şeye sahip olmakta, daha fazlası için savaşmamakta ve sadece hayatta kalmaya önem vermektedirler. Ancak biz ‘zeki’ insanlar dünyayı isteklerimiz doğrultusunda yönetmekte, bilimi kendi yarattığımız bir gerçekmiş gibi kullanıp dünyayı dönülmesi imkansız bir çıkmaza sürüklemekteyiz. Din olgusunu insanları esir almak için kullanmakta, oturduğumuz tahtlara kökler salmaktayız.
Bu başlı başına doğaya meydan okumadır, ey insan. Senin amacın yaşamak için gerekli olanları elde etmek ve bir insan gibi yaşamaktır. Özür dilerim, bir hayvan gibi demek istedim...