Burada yaşam mücadelesi var

İmran Engin DOĞAN
Kırklareli

Bambaşka bir dünya keşfediyorum, sabah saat on ve koltuk altımda gazeteler.. Paslı raylar üzerinde boyası dökülen mavi kapıyı aralıyor ve giriş yapıyoruz bu unutulmuş dünyaya.Yabancıyım ve gurbette gibi bir his var içimde. Çektiğim yabancılık üşütüyor içimi. Biraz da korkutuyor mücadele için atan bu yüreği. Dışarıdan çok daha farklı burası. Mesela lokantalar,lüks kafeler ve restorantlar yok burada. Sesine pus düşmüş ve sabah ayazında büzüşmüş simitçiler var, iki kaportacı arasına sıkışmış bir çay ocağı baraka var burada. Saçı jöleli, parfüm kokan çocuklar yok, bozuk paranın şakırtısı, banknotların hışırtısı yok burada. Saçı yağlı, çalışıp da terlemiş ağzı şiveli roman çocuklar var, kıvılcımıyla göz alan kaynağın kulağı tırmalayan sesi var burada. Burada hayat var. Ekmek mücadelesi var. Yaşam mücadelesi var...
Gazeteleri dağıtmaya başlıyorsun duvarları yosun tutmuş dükkanların arasında. Yürüdükçe, dağıttıkça yaklaşıyor sanki inan alev alev yanan bir fırına. Bir anda ısınıyor insanın içi ve buharlaşıp yok oluyor sanki yabancılık, korku ve acemilik. Buranın gurbet değil, ana vatan olduğunu hissediyorsun ve eli yüzü motor yağına bulaşmış bir emektar daha arıyor gözlerin, ekmek mücadelesi verenin elini bir kez daha sıkabilmek için. Bir işçi, bir emekçi ile konuşulmuş her bir cümlenin değeri bambaşkadır bende.Bu unutulmuş insanlardan ''geleceğin gençleri aydınlık, gelin koçum size bir sarılayım", "ben de 12 eylülde 2 yıl içeride yattım'' gibi cümleler duymak bile ayrı bir heyecan, ayrı bir deneyimdir. Ayrılma zamanı geldiğinde bu emekçilerin, bu çırakların yorgun yüzünü görmüş bir genç olarak mücadelenin önemini çok daha iyi anlamış oldum, neden Emek Gençliği olduğumuzu da.