Kenarda yaşamak

Adem ERKOÇAK

Henüz bu yaşadığımız süreç başlamamıştı. Sokaklarda maskeli katiller ve ölüm araçları gezmiyordu. Huzur içerisinde kitap okuyup, çayınızı yudumladığınız günlerden biriydi. Açık pencereden gelen çocuk sesleriyle başımı kitaptan kaldırdım ve önce seslerini dinlemeye, görüş alanıma girdiklerinde de onları izlemeye başladım:

- Gazoz, kola, ays ti. Üçünden birini alalım işte.
- Ays ti pahalı, onu almayalım.
- Herkes istediğini alsın bence.
- Kutu olanlardan alalım, hani 50 kuruş olanlar var ya!
- O pahalıya gelir. Litrelik alıp paylaşalım.
O sırada çocuklardan biri eksi kottaki açık kapıdan çıkan annesini görür:

- Anne, anne! 1 lira versene, bir şeyler alacaz.
- Yok oğlum, nerden buluyum!
- Hadi anne, herkes 2 lira verdi, ben 1 lira verdim.
- Sen abilerisin de ondan.
- Olmaz anne ayıp, n’olur ver. Hadi!
- Oğlum valla yok.

Bu konuşmalar olurken kendimi göstermemek için geriye çekilmiştim. Çocuk ısrarından vazgeçmiş ve kısa bir süre sessizlik olmuştu. Neler olduğunu görmek için pencereden biraz dışarıya sarktım. Aşağıya baktığım anda beklediğimin aksine çocuk annesine sarılmıştı. Anne de çocuğu defalarca öptü, okşadı. “Canım yavrum, kuzum” gibi sözler söyledi. Her şey arkadaşlarının yanında oldu. Onlar da bu anları sessizce ve anlayışla izlediler. Oradan uzaklaşırlarken yeniden konuşmaya başladılar:

- Sen kaç lira verdin şimdi?
- Ben 3 lira verdim! Paralar bende dursun!
- Niye la, yedik mi paranı?
- 3 lira verdin diye götün mü kalktı? Verin oğlum şunun 1 lirasını geri.
- Tamam yav. Yanında da cips alırız, kek alırız onla da. Bir şey mi dedik?

Bütün bunlar bir dakika sürdü sürmedi. Diğer cepheden bakkal dükkânına doğru baktığımda çocukların ne yiyip içecekleri tartışması sürüyordu.
Bir süre daha dinlemeye çalıştım. Konuşmalarını duyuyor fakat anlamıyordum. Geriye bir tek, ayaklarını yere sürdüklerinde çıkan sesler kalmıştı.
Ben de gidip çayımı tazeledim.
Anne ve çocuğun o sarılmalarını hiç unutmayacağımı biliyordum...

(Fotoğraf: Adem Erkoçak)