Çocuğuma süt parası bulamıyorum
Eylem LODOS
Birbirini tanımayan 2 işçi ailesi. Birbirlerini tanımasalar da dertleri aynı. Geçim sıkıntısı, yoksulluk, hatta bazen açlık… “Geçen gün sofrada ağladım, yiyecek hiç bir şey yoktu.”, “Biz bazen aç kalıyoruz” cümleleri bir çığlığa dönüşüyor. Bizimle konuşan işçilerin isimlerini, iş güvenceleri nedeniyle yazmıyoruz.
İlk gittiğimiz işçi ailesinin 2 çocuğu var. Çocuklardan biri bu sene ilkokula başlamış, diğer çocukları ise henüz 1.5 yaşında. 9 senedir aynı işyerinde çalışan işçi, günde 12 saat çalışıyor. Yaklaşık 1000 lira ücret alan işçi, mesaiye kalırsa da 350-400 lira arasında mesai ücreti aldığını anlatıyor. Emeğinin karşılığını alamadığını kaydeden işçi, “Çok az alıyoruz. Ufak ufak kısıyoruz. Elektik, doğal gaz, su var. Anca yetiyor” diyor. Çocukların masraflarına değinen işçi, aldığı mesai ücretini çocuklara ve evin giderlerine harcadıklarını belirtiyor. Maaşını ise kira ve faturalara harcadıklarını kaydeden işçi, “Anca onlara yetiyor zaten. 370 lira kira ödüyorum. Son ay 166 lira doğal gaz geldi. Annemden destek aldık biraz” diyor, Asgari ücrete yapılan zamma da değinen işçi, 1300 lira olan asgari ücretin de yeterli olamayacağını dile getiriyor. Çocukların geleceği için plan yapamadıklarını vurgulayan işçi, “Zar zor geçiniyoruz. Asgari ücret 1500 den fazla olmalı. 1300 lira ile olmaz” diye konuşuyor.
‘MÜDÜR 30 LİRA AİDATI BEĞENMİYOR’
“Yetmiyor. Bazen aç kalıyoruz. Ben geçen gün sofranın başında ağladım. Yiyecek hiç bir şey yoktu” diyen işçinin eşi doğal gaz ve elektrik faturasını ödeyemediklerini anlatıyor. “Bugün yarın gelip kapatacaklar” diyen işçinin eşi de maaşın yetmediğini belirtiyor. Dayanmaya çalıştıklarını kaydeden işçinin eşi tepkisini şu sözlerle dile getiriyor: “Allah bize sabır versin. Yemiyorum içmiyorum, çocuklar yesin diyorum. Çocuğuma içirecek süt parası bulamıyorum. Bu ay borç alarak aldım sütü. Gitsinler zenginleri zengin etsinler, fakirler öyle kalsın. Millet aç, hiç düşünmüyorlar. Bu fakir fukara ne yiyip içiyor diye düşünmüyorlar. Ben çocuğumun altını bağlamak için bez bulamıyorum. El bezi, poşet bağlıyorum çocuğumun altına.” Kızının okula gittiğini hatırlatan işçinin eşi şöyle devam ediyor: “Müdür siz az aidat verdiniz diyor. Ayda 30 lira aidat veriyoruz. Onu da beğenmiyorlar. Müdür benimle kavga ediyor. Et falan alamıyoruz. 10 lira ile pazara çıktım. Meyve sebzeye bile yetmiyor. Bazen boş geldiğim bile oluyor. Öyle gidiyorum, bakıp geliyorum.”
BÜTÜN İŞÇİLER SENDİKALI OLMALI
Diğer bir işçi ailesi ise H.G’nin ailesi. 2 çocuğu var H.G’nin. Bu çocuklardan biri 22 yaşında diğeri ise 11 yaşında. 22 yaşında olan C.G de işçi. Baba H.K metal iş kolunda çalışıyor. Tornacılık yapan H.G. 47 yaşında. 1992 yılından beri aynı işyerinde çalışan H.G., yaklaşık 2 bin 500 lira ücret alıyor. Diğer işçilere göre şanslı olduğunu söyleyen H.G, günde 8 saat çalışıyor. Çocuklarına zaman ayıramadığını, onlarla sinemaya, tiyatroya gidemediğini söylüyor. Ama H.G.’nin ailesi biraz daha şanslı çünkü onlar yaz aylarında tatile gidebiliyor.
Kış aylarının Eskişehir’de çetin geçtiğine değiniyor H.G. Çareyi kış boyunca 2 odayı kapatmakta bulmuşlar. Böylece doğal gaz masraflarından kısmışlar. Ancak alınan tüm önlemlere rağmen en son 270 lira doğal gaz faturası gelmiş. H.G’nin çalıştığı fabrika da DİSK’e bağlı Birleşik Metal-İş örgütlü. “Sendikanın iyisi kötüsü olmaz” diyor H.G. Sendikasız yerlerde işçilerin ücretlerinin düştüğünü anlatan H.G bütün işçilerin sendikalı olması gerektiğini vurguluyor.
EL İŞİ YAPARAK EV EKONOMİSİNE KATKI SUNUYOR
Evde el işi yaparak aile ekonomisine katkı sunan S.G, eşinin aldığı maaşın yetmediğini söylüyor. Ay sonunu zor getirdiklerini anlatan S.G, aylık 500 lira ev kirası verdiklerini kaydediyor. Aylık ortalama 200-250 lira doğal gaz faturası yatırdıklarını belirten S.G, çok pahalı olduğunu için et alamadıklarını ifade ediyor. “Aylık şu kadar mutfağa gidecek diyemiyoruz. Kalmıyor çünkü” diyen S.G, her gün ekmek almak için belediyeye gittiğini söylüyor.
