7 yıldır ne zam ne ikramiye!

Ben kırklı yaşlarında işçi, emekçi bir kadın ve anneyim. İki çocuğumu okutabilmek için 7 senedir cam imalat fabrikasında emek veriyorum. Ama ne yazık ki 7 sene içerisinde ne bulunduğum koşullar iyileşti ne de senelerdir harcadığım emeğimin gerçek karşılığını alabildim. 
Sizlere içinde bulunduğum koşulları ve karşılaştıklarımı anlatmak istiyorum. 7 sene boyunca emeğimi akıttığım bu fabrikada sadece asgari ücrete tabi tutuluyorum. Ne bir zam ne de ikramiye alabilmiş değilim. Zam ve ikramiye kavramlarının bu kadar lüks kalışı, şimdi bunu okuyan emekçi kardeşlerime, durumun vahametini gösteriyordur. 
Verdiğim emeğimi karşılamayan asgari ücret alıyorum ve insani olmayan koşullarda çalışıyorum. Biz emekçilere ne bir servis hizmeti ne de yol parası veriliyor. Ayrıca saat dokuza kadar devam eden zorunlu mesailerde evime ulaşım neredeyse imkansız hale geliyor. İşten evime ulaşabilmek için ek masraflara girmek zorunda kalıyorum. Verdikleri 10 dakikalık çay molalarında bile çay ve şeker paralarını bizlerden alıyorlar. İşe gitmediğimiz günlerde getirdiğimiz raporu bile geçerli saymıyorlar. Tüm bunlar insan yerine konmadığımızı gayet açıkça gözler önüne seriyor.
Bunların hepsine iki çocuğumu okutmak için mecbur bırakıldım. Ne var ki çocuklarımız mecburiyetlerimiz... Ve çocuklarımız için bu yaşadıklarımızı konuşmalıyız, bunları yazmalıyız.
Pendik Kadın Dayanışma Derneği’nden bir kadın / İSTANBUL