Çok şey değil iş istiyorum

Sevgili kadınlar, ben Havva, 39 yaşındayım. Size işsiz bir kadın olmanın nasıl zorluklara yol açtığından bahsedeceğim. Gençken sevdiğim adamla kaçarak evlendim, 18 yıl sürdü evliliğim, iki çocuğum var. İki yıl önce eşimden boşandım, beni aldattığını öğrenmiştim ama ona hiçbir şey sormadım. Sonra zaten gelip boşanmak istediğini söyledi. Herkese borcu olduğu, alacaklıları da kapıya dayanmaya başladığından kabul ettim, tek celsede boşandık. 
Sonra ne mi oldu? İş aramaya başladım. Onca yıl sonra tek başına her şeyle mücadele etmek zorunda kalmak beni çok korkuttu. Ama bir yerlerden başladım; evlere günlük temizliğe gittim, yemekhanelerde, lokantalarda, otellerde hatta inşaat temizliğinde bile çalıştım. Çalıştığım hiçbir yerden maaşımı zamanında alamadım, alamayınca da çıktım. 
İlkokul mezunu olduğum için pek çok iş başvurusundan geri döndüm. Şimdi düşünüyorum, keşke en azından liseyi okuyabilseydim, belki daha kolay olurdu. Bu süreçte çocuklarıma tek başıma baktım. Sosyal hizmetlere çocuklarımı vermeyi düşündüm ama kıyamadım, onlar da gitmek istemedi. 
Belki yardım bağlarlar diye başvurdum; gelip evimize baktılar, “500 TL size yeter” dediler, onu da geçen aralık ayında kestiler. Çocukların babası zaten nafakasını da vermiyor. Sonra etraftan, tanış, eş dost “Git Ak Parti’ye üye ol, onlar sana iş bulur” dediler. Gittim üye oldum, ama ne iş var ne başka bir şey! 
Buradaki devlet hastanesinde temizlik işçileri izindeyken onların yerine temizliğe gidiyorum. Beni de işe alsınlar diye yalvardım, başhekimin odasına kadar çıktım. “Yok, işçi almıyoruz” dediler. 
Son iki yıldır, bir taraftan aldatılmanın, yalnız kalmanın zorlukları, bir taraftan da geçim sıkıntısı beni çok etkiledi. Aslında çok şey istemiyorum. Çocuklarım benim gibi zor bir yaşam sürmesin istiyorum; 8 saat çalışabileceğim, eve gelince çocuklarımla ilgilenebileceğim bir iş istiyorum. Kaldığımız ev rutubet tutuyor, benim çocuklarımın bronşiti var, daha iyi bir evde oturmak istiyorum. Bazen temizliğe gittiğim evlerde hayal kuruyorum, “Bir gün böyle bir evde oturabilecek miyiz” diye. En son bir paketleme fabrikasına başvurdum, üç vardiyalı ama gitmek zorundayım. Etrafımdaki kadınların hepsi, benimle aynı şeyleri yaşamış diyebilirim. Kadın olmak mücadele etmeyi, tekrar tekrar sınavlardan geçmeyi gerektiriyor galiba. 
Havva / KOCAELİ