Çevrelerine ışık saçan kadınlar

Ezgi SUNGUR
Annem ve teyzemin 80 darbesinde yaşadıklarını ilk duyduğumda çok etkilendim. Annem anlattıkça bu dönem beni içine çekti. İçlerindeki o güzel umutla attıkları her adım, tutuklanmaları, Mamak’ta yaşadıkları koşullar, gördükleri işkence; bunlara rağmen nasıl ayakta kaldıklarına ve hala nasıl direndiklerine anlam veremedim. Düşündükçe anladım ki aralarında kan bağı olmayan fakat aynı güzel umudu içinde barındıran ve bunun için bir şeyler yapan bu insanlar kocaman bir aile olmuş; birbirlerine tutunmuşlar ve çok kayıp vermişler. 
Mamak Cezaevinde kadın koğuşunda yatan kadınların toplanacağını duyduğumda ben de o ortamda olup onların birbirlerini uzun bir zamandan sonra ilk kez görecekleri o anda yanlarında olmak istedim. Muhabbetlerine tanık olmak, o güzel kalplerini görmek istedim. Birbirlerine o kadar güzel sarıldılar ki sadece onların bildiği yaralarından kalan izleri okşarcasına... Gözlerinde hala umut var. “Güzel insan” kelimesinin tanımı onlar. Çevrelerine ışık saçıyorlar. Hepsine beni o tatlı gülüşleriyle aralarına aldıkları için çok teşekkür ediyorum. Yaşadığım en güzel deneyimlerden birini yaşattılar bana. Işıkları hiç sönmesin.