'Kızlar okusun' diye, evini satıp huzurevine yerleşti

Konya'da doğan Emine Yelboğa liseyi bitirdikten sonra Ankara'ya yerleşti ve 30 yıl eğitimci olarak çalıştığı Sosyal Hizmetler İl Müdürlüğü'nden emekli oldu. 2005 yılında yerleştiği Çanakkale'de Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği (ÇYDD) ile tanışan Yelboğa, İl Yönetim Kurulu'nda görev aldı.

Eşi vefat eden ve çocuk sahibi olmadığı için yalnız yaşayan Yelboğa, Çanakkale'de oturduğu evini, 'Kız çocukları okusun' diye satıp, huzurevine yerleşmeye karar verdi. Kepez Beldesi'nde bulunan Çanakkale Valiliği Huzurevi Yaşlı Bakım ve Rehabilitasyon Merkezi'ne yerleşen Emine Yelboğa, evini 350 bin liraya sattı. Paranın 200 bin lirasını kız çocuklarına burs verilmesi için ÇYDD'ye bağışladı. Kalan 150 bin TL'yi kendi hesabına yatırdı. Ancak tüm mal varlığını, ölümünden sonra ÇYDD'ye bağışlayacağını taahhüt etti. Yelboğa, kalan paranın bir bölümüyle de Kepez Beldesi'nde adının verildiği çocuk parkı yaptırdı. 

6 ÖĞRENCİYE BURS

ÇYDD ise Emine Yelboğa adına 6 öğrenciye burs vermeye başladı. Yelboğa'nın şimdiki en büyük mutluluğu, kendisini yaşamını sürdürdüğü huzurevindeki tek göz odada ve derneğe geldiğinde ziyaret eden kız öğrenciler ve çocuklar için el emeği ürünleri yaptığı huzurevindeki el işi atölyesi.

ÇYDD'DEN TEŞEKKÜR BELGESİ

ÇYDD Çanakkale Şube Başkanı Kenan Kaynaş, Emine Yelboğa'nın derneğe çok emeği geçtiğini belirterek, kendisine bir teşekkür belgesi sundu. Kaynaş şunları söyledi:

"Emine Hanım, son olarak oturduğu evi satarak, huzurevine yerleşti. Sattığı evin parasının büyük bölümünü de kız öğrencilerin okuması için derneğimizin burs fonuna bağışladı. Şimdi bu paranın getirisiyle 6 öğrenci okutuyoruz. Ama gelecek yıllarda bu sayı 7- 8 öğrenciye çıkabilir. Bu düşünceyle hareket ederek bize bağış yapmasını çok onurlu bir davranış olarak değerlendiriyoruz"

'KIZLAR HEP OKUSUN' 

Sosyal Hizmetlerde eğitimci olarak 30 yıl çalışıp emekli olduktan sonra Çanakkale'ye yerleştiğini anlatan Emine Yelboğa ise duygularını şöyle dile getirdi:

"İyi ki de gelmişim. ÇYDD'yi tanıdım. Bu da güzel çocuklarla tanışmama vesile oldu. Bir evim vardı. Satıp parasının bir miktarını derneğe bağışladım. Allah nasip ederse öbür dünyaya borçsuz gideceğim. Gönlümde hep kızların ve çocukların okuması yatıyordu. Ortada tahsilsiz insan kalmasın istiyordum. Eğer biz çocukların elinden tutsaydık, daha rahat okurlardı. Aileler çocuklarını okutsunlar. Park yaptırdım, özgeçmişimi yazmamı istediler. Liseyi yazdım. Üniversitede okuyup yazamadığım için çok ağladım o zaman. Bu yüzden kızlar hep okusun." (DHA)