Anası kapıyı üstüne kilitleyip çıkan çocuklara

Hatırlar mısınız, bilmem... Gazetelerde iki ay önce bir haber vardı. “Annelerinin kapıyı üzerlerine kilitlediği 2 çocuk yanarak öldü” diye manşet atılan. Annelerinin temizliğe giderken kapıyı üzerine kilitleyip çıkmak zorunda kaldığı çocuklardan biriydim ben de. Sene 1999, o zamanlar 3 yaşındayım. O yıl ablalarımın biri 5. diğeri 1. sınıfa gidiyordu. Ben de evde tek kalmaya başlamıştım. Annem sabah yemek yedirir, beni televizyonun karşısına oturtup gitmek zorunda kalırdı. O zaman bir çizgi filmde görmüştüm mutlu aile kahvaltısını ve ağlamaya başlamıştım “Kimse beni sevmiyor, okula bile alınmıyorum” diye... Ölmedim, o sıra bir yangın falan da çıkmadı, ama Döndü’nün çocukları da benim kadar şanslı olamadı. O senelere dair tek hatırladığım annemin çamaşır suyu kokan elleri.

2003’te okula başladım. Okulda bir gün tuvalete gitmek istedim, izin alıp çıktım. Tuvalete gittiğimde -sanıyorum temizlik yeni bitmişti- ortalıkta benim için anne kokusu demek olan çamaşır suyu kokusu vardı. Sınıfa girdim heyecanla “Annem gelmiş” dedim. Öğretmen şaşırdı, kimse anlayamadı. Okuldan çıkınca herkesin annesi babası gelmişti. Benimse ablam... Gözlerim annemi aradı fakat annem muhtemelen o saatte birilerinin evinde yerleri siliyordu. Eve gittim anneme koştum, o koku işte buradaydı yanılmamıştım. “Anne, okulda tuvalet ellerin gibi kokuyordu” dedim. Annem ağladı. O zaman anlayamamıştım niçin ağladığını. Bir gün annemle beraber işe gittim, oradaki çocuklarla oynadım. 11. kattaydı gittiğimiz ev, annem cam silmek için cama çıkınca ağlamaya başladım. Beni susturup eve yolladılar. O günden sonra her gün “annem ölmesin, camdan düşmesin” korkusuyla ağlayarak uyuyordum. İşte Döndü’nün çocukları gibi çocukların hayatları böyle geçiyor. Korku içinde, yorgun argın eve gelen annenin hep yorgun mutsuz hali... Yıllar geçti üniversiteye başlayacağım annem başladı; “Onu olma kızım, bunu olma kızım, seni okutmak için neler yaptım sen biliyorsun kızım” diye. Ben siyaset bilimi bölümünü kazanınca “Kızım siyasetlere bulaşma, başına bir şey gelir yavrum” dedi. Peki öyle mi oldu? Olmadı... O çatlayıp kanayan, tabanları çamaşır suyu kokan elleri gördükçe ben nasıl gözlerimi yumabilirim kadınların çektiklerine? Annelerimiz bizi eve kilitleyip giderlerdi çünkü dışarıdakilerden korumak isterlerdi. Ben 20 yaşına geldim... Döndü’nün çocukları büyüyemedi. Peki suç kimde annelerimizi bizi eve kilitleyip gitmeye mecbur bırakanlarda, değil mi? Onlara ‘Kadınlar şunu olabilir, bunu olamaz’ diye salık verenler de değil mi? Bugün sanık sandalyesinde yargılanması gereken Döndü değil, ona kreş imkanı sağlamayan; onu ve çocuklarını korumayan devlet ve onun politikalarıdır.