‘Hayat Bomba’

Aysel Gülcan ÇOĞAN

Gözbebeklerine bakıyorum bazen. Birden içli bir gülümseme konuyor dudaklarına ve minik gamzesi kendini hemen belli ediyor. O an sarılıyorum ve aynı sıcaklıkla karşılık alıyorum Linda’dan.

Ülkesi Suriye’de küçük kentleri Minbiç’te mutlu olduklarını söylüyor. Suriyeli Kürt bir ailenin en büyük kızı Linda. Henüz 19 yaşında. İki yıl önce gelmişler Türkiye’ye. Ortadoğu’da hâlâ devam eden savaşın acılarını sadece yüzünde değil, yüreğinde de taşıyor. 

Hiç dilini bilmediği bir ülkeye gelmenin zorluklarını anlatırken susuyor, arada derin bir nefes alıyor. İnsanın ömrüne çığır açılıyor. Gelir gelmez iş bakmak zorunda kalmışlar kendisinden iki yaş küçük kız kardeşi ile. Herhangi bir meslekleri yok. Ve tekstil ile iş hayatına atılıyor Linda. Nerelerde çalıştığını soruyorum. Bilmediğim birkaç yer söylüyor ve tanımadığım isimler duyuyorum.

LİNDA HAKLARINI ÖĞRENMEYE ÇALIŞIYOR

Anlatmaya devam ediyor.

Çalışma ve yaşam koşullarını bilmediği bir ülkede tekstil firmaları arasında, düşük ücretle geçinebilme kaygısı ile çalışmaya devam ediyor. Son çalıştığı yerde ise, ücretini alamıyor. Linda, bir de çok güzel. Uzun saçları, küçük karga burnu yuvarlak yüzüne o kadar yakışıyor ki, güldü mü gözleri bir başka çiçekleniyor.

Az buçuk öğrendiği Türkçe ile şimdi kendini ifade etmeye çalışırken, bir taraftan da artık haklarının neler olduğunu öğrenmeye çalışıyor.

Bazen “Savaş biterse” diyor...

“Savaş biterse geri gideceğiz” diyor. 

“Ama hiçbir şey de eskisi gibi olmayacak değil mi” diyor.

Cevapsız kalıyorum. Gözlerime bakıyor ve “Hayat bomba” diyor.

Sözün bittiği yer...

Hayat bomba!