Nursan işçileri: Hep biz mağdur oluyoruz

Halil İMREK
Hatay

Vergi borcu gerekçesiyle 9 Aralık 2015 yılında üretimini durduran ve o tarihten itibaren ücret alamayan Nursan Demir Çelik fabrikası işçilerinin 20 Mart’ta başlattığı eylem devam ediyor. Yüklü vergi borcu nedeniyle geçen yıl üretimini durduran ve fabrikanın kapısına kilit vurarak 950 işçisini ücretsiz izine gönderen Nursan Holdingin iki fabrikası bulunuyor. Bir Fabrika Nursan A.Ş. diğer fabrika Nursan Metalürji diye geçiyor. İki fabrikanın toplamında 950 işçi çalışıyor. 2015 yılının sonuna kadar büyük cirolar yapan ve üretimi yoğun olan bir fabrikaydı. Yıllık 1,5 milyon ton üretim kapasitesine ulaşan Nursan Holding, İSO’nun ‘En Büyük 500’ listesinde ilk 100’e girmişti.

24 SAAT ÇALIŞIYORDU

Nursan önünde eylem yapan işçiler fabrikanın üretimini anlatıyor. Fabrikada üç vardiya çalıştıklarını söyleyen işçiler, fabrikanın önünün hurda yüklü kamyonlarla dolup taştığını belirtiyor. Nursan’ın hurdayı alıp fabrikanın çelikhanesinde eritip kütük haline getirdikten sonra kendi haddehanesinde çubuk demir (inşaat demiri) yaptığını belirten işçiler, “Her vardiyada 10-11 döküm yapılıyordu. Yani günde 30 veya 33 döküm oluyordu. Her döküm 150 ton. Bir günde 4500-5000 ton demir üretiliyordu. Demirin tonu 2 bin lira yani her gün 10 milyon ciro yapıyordu bu fabrika.” 

‘BİR HAFTA İÇİNDE NE VARSA SATTILAR’

Fabrikanın kapatıldığı bir hafta içerisinde elde ne stok varsa satılmış. Eski makineler, kütükler, çubuk demirler her şey nakite çevrilmiş. Ama bu satışlardan işçilere beş kuruş verilmemiş. İşçinin biri “Dünya kadar mal sattılar. Stok doluydu. Bir hafta kamyonlar geldi gitti gece gündüz taşıdılar. Her şeyi paraya döktüler. Patronun parası var deniyor ama işçiye bir şey verilmiyor” diyor.

İşçiler, fabrika üretimdeyken sosyal hakları olduğunu, bayram parası, üç ikramiye ve düzenli ücret aldıklarını anlatıyorlar. Fabrika patronu İlyas Keleş’e üretimin olduğu dönem için çok fazla eleştirileri yok. Ama bugüne kadar kendileri ile görüşmemiş olması ve 16 aydır mağdur edildikleri için tepkililer.

İşe dönme umutları olduğundan patron aleyhine çok şey söylemek istemiyorlar. Ama işçinin biri durumu şöyle özetliyor; “Daha noter şartı kalkmamıştı sendika geldi. Çoğunluğu sağlayamadı. Patron nasılsa sendikanın verdiği hakları veriyor diye düşündük. Bir sıkıntı yoktu. Sendikalar iki ikramiye alırken biz üç ikramiye alıyorduk. Ama biz hep böyle gidecek sandık. Büyük fabrikaydı. Türkiye’de 500 sanayi kuruluşu içinde ilk sıralarda yer alıyordu. Sonra ne olduysa oldu. Ama olan bize oldu. Fabrikanın kapatılması bizi işsiz ve aç koydu. Birlik ve beraberlik olmayınca, örgütlülüğümüz bulunmayınca hep işçiler mağdur oluyor.”