Tek yapmamız gereken ileriye doğru bir adım daha atmak

Türk Traktör İşçisi
Ankara

İlk ateşi Renault işçileri yakmıştı yakmasına ama biz Türk Traktör işçileri de fazlasıyla barut biriktirmiştik senelerdir.

Uzun yılardır hep alışık olduğumuz 2 yıllık toplusözleşmeler imzalanırdı. Ama 2015’e gelince işler bu kez değişecekti. Aynı filmi her iki yılda bir izlemekten sıkılmıştık. Enflasyon artı bir puan zam ala ala bir zamanlar her işçinin “İkinci Almanya” dediği Türk Traktör’de ücretler neredeyse asgari ücrete kadar düşmüştü. Buna karşın üretim katlanarak artıyordu. Bunu gören bizler sendikanın “Çok mücadele ediyoruz ama ülke ekonomisi krizde, kısmet değilmiş, seneye alacağız” gibi yalanlarına inanmamaya başladık. Aslında hiçbir zaman bu yalanları yutmuyorduk ama hem ne yapacağımızı bilmiyorduk hem de dayanma gücümüz kalmamıştı. 

İşte tam da böyle bir dönemde 2015’te Renault işçilerinin başlattığı grev bize ilham oldu. Herkes sosyal medyadan hangi fabrikada ne olmuş takip ediyordu. Her makinenin başında “Adamlar fabrikada grev başlatmış biz de böyle it gibi çalışalım”, “Adamlar koca fabrikayı kapatmış biz daha birbirimize selam vermiyoruz” gibi yakınmalar duyuluyordu. İyice dolmuştuk. Ağır çalışma temposu, işyerindeki haksızlıklar, bir de nispet yapar gibi Koç Holding’in dergilerinde “Falanca fabrikamız şu kadar milyon dolar kâr etti, falanca fabrikamız şu kadar büyüdü” gibi haberleri gördükçe; aklımıza ay sonunu nasıl getireceğiz, kredi kartı borçları ne olacak soruları geldikçe iyice öfkeleniyorduk. Ve nihayet “Biz de bir şeyler yapalım” dedik. 

KARDEŞİM VAR MISIN YOK MUSUN?

İlk önce kendi bölümlerimizden güvendiğimiz arkadaşlarla bir araya geldik. Aldık elimize kalem kağıdı, şu arkadaş gelir bize katılır, şu arkadaş gelmez diye liste yaptık. Listeden belirlediğimiz arkadaşlara gidip “Kardeşim var mısın, yok musun?​” diye sorduk. 
Vakit geldiğinde senelerin birikmişliği ile hızlı bir şekilde örgütlendik. Ama doğru zamanda başlamalıydık. Kafamızdaki ilk şey komitemizi kurup biraz sendikanın biraz da patronun gözünü korkutacak eylemler yapmaktı. 

Fakat o ilk adımı atacak cesaret henüz gelmemişti. İmdadımıza bir müdür yetişti! Fazla mesai yapmak istemeyen montaj işçilerini etrafına toplamış ikna etmeye çalışırken biz girdik araya. Islıklarla sloganlarla protesto etmeye başladık. Islık ve sloganlarla servislere yürürken bir arkadaş “Şükür be, nihayet birleştik” demişti. Evet, nihayet birleşmiştik ama işin zor tarafı yeni başlıyordu.

HERKES ADAY OLABİLİR, SEÇİLEN GÖREVDEN ALINABİLİR

Ertesi gün grevi başlattık. Tam 11 gün boyunca hemen her gün yağan yağmura rağmen, patron ve sendikanın her türlü oyununa rağmen, tüm tecrübesizliğimiz ve hazırlıksızlığımıza rağmen direndik. Grev başlayınca ilk iş komiteyi büyütmek oldu. Komiteleri seçerken alabildiğince demokratik davrandık. Herkes aday olabiliyordu ve seçilenler gerekirse görevden alınabiliyordu. 

Grev bizim için tam bir okuldu. Daha düne kadar birbirine güvenmeyen, birbirini yalakalıkla, korkaklıkla suçlayan bir çoğu genç işçi şimdi aynı çadırda uyuyor, yemek yiyip nöbet tutuyordu. İdari binanın önüne yürürken megafonu almak için kapışıyorlardı. 

İsteklerimiz belliydi. Üç tane kırmızı çizgimiz vardı: Saat ücretine 1 TL zam, 2 yıllık sözleşme ve kimsenin işten atılmaması.

SENDİKAYA UNUTAMAYACAĞI BİR TOKAT ATTIK

Türk Traktör’de grev istediğimiz gibi bitmedi. Bu greve önderlik eden arkadaşlarımız işten atıldı ama kazanımlarımız daha büyük oldu. Delinmez denen MESS sözleşmesini deldik. Türk Metal’e ise ömrü billah unutamayacağı bir tokat attık. 

Bugünler yine sözleşme günleri... MESS’in dayattığı 3 yıllık sözleşme her yanıyla konuşuluyor. Buna karşı ne yapacağımızı ise iyi biliyoruz. Birbirimize güvenmek, birleşmek ve geri adım atmamak. Üç yıl önce olduğu gibi o 3 yıllık sözleşmenin olduğu masaya yumruğumuzu indirebiliriz. Artık 11 günlük grevin tecrübesi bizimle beraber. Buz 2015 Mayısında kırıldı bir kere. Tek yapmamız gereken ileriye doğru bir adım daha atmak.