16 yıllık iktidarın değiştirilebileceğine olan inançla

Emine UYAR
İzmir 

İşçi sınıfının Birlik Mücadele ve Dayanışma Günü 1 Mayıs, bu yıl da adına yakışır bir birliktelikle kutlandı İzmir’de. Ayrışmadan, bölünmeden birlikte 1 Mayıs heyecanını yaşamak İzmir’de gelenek oldu. Bu yılın tek olumsuzluğu metal fırtınadan itibaren işçi mücadelesine önemli etkileri olan metal işçilerinin bir bölümünün sendikal rekabet ve alan fetişizmi nedeniyle bu yıl İzmir’de olmamalarıydı. Binlerce metal işçisinin üye olduğu BMİS’nin İzmir’den üç otobüs ile İstanbul’a gitmesi, geride kalan işçilere ise kendi sendikalarının ismi ile 1 Mayıs alanına çıkmasını yasaklayarak, hem taleplerini alanlarda dile getirmekten hem de sınıf kardeşleri ile bu coşku ve heyecanı yaşamaktan mahrum bırakması oldu.
İzmir 1 Mayısı için günler öncesinden başladı hazırlıklar. Halkın üzerindeki baskı artmış, OHAL uygulamaları ve KHK’lerle, zamlarla canı yanmış, taşerona kadro beklerken işinden olmuş, çocuğunun aldığı eğitimin kalitesi düşmüş, sağlığı için gereken ilaçlara kampanya düzenlemeden ulaşamamış hale gelmişken, gazeteciler işsiz kalmış, İzmir’in tarihi ve doğal sit alanları, kamusal alanları inşaat şirketlerine birer birer peşkeş çekilmiş iken 1 Mayıs’a yapılan çağrılar da karşılık buldu. Bütün baskılara rağmen kalabalık geçeceği öngörülürken, erken seçim kararı ile birlikte katılım ve coşku da arttı.

Bu yıl ilk defa 1 Mayıs heyecanı yaşayanların arasında liman işçileri, Akar Tekstil işçileri, Ege Üniversitesinden atılan taşeron işçiler, Celal Bayar Üniversitesi Hastanesi sağlık işçileri, Altaş ve Denizay şirketlerinde çalışan belediye işçileri vardı. TGS’de örgütlenen 9 Eylül gazetesi çalışanları kendi pankartları ile yürüdü. İş cinayetleri, içi boş kadro, performans sistemi, Orta Çağ karanlığına sürüklenmek istenen eğitim sistemi protesto edildi. Kadın işçiler hemen her kortejde ön sıralarda yerini alırken, BEKEV gibi derneklerde bir araya gelen kadınlar kendi hazırladıkları dövizlerle, talepleri ile ilk defa 1 Mayıs’a katıldı.

Çevre mücadelesi verenler, sanatçılar, doktorlar, avukatlar, mimarlar, mühendisler, muhasebeciler, taraftarlar… herkes kendi örgütleri ve talepleri ile alanda idi. Yılların birikimi ve deneyimi ile sendikaların, meslek örgütleri ve demokrasi güçlerinin birlikte organize ettiği 1 Mayıs’a kürsüden 130 bin kişinin katıldığı ifade edilirken, alanda en ufak sorun yaşanmadı.

İzmir 1 Mayısı’nı düzenleyenlerin özlemi olan, miting başlamadan bütün kurumların aynı anda alanda olarak birlikte fotoğraf vermesi ise yine gerçekleşmedi. Üç arama noktasından geçilmesi ve alana ilk giren işçilerin alanda çok fazla kalmaması gibi nedenlerle Gündoğdu Meydanı yine iki kere dolup boşaldı.

8 Mart’ta kadınların yürüyüşünü engelleyen, Newroz’da ‘ince arama’yı miting alanına girişte uygulayan İzmir Emniyeti helikopterli tacizle de gündeme geldi. İki polis helikopteri neredeyse kortejlerin ortasına ya da sahneye iniverecekmiş gibiydi.

1 Mayıs’taki coşku, 16 yıldır uyguladığı politikalarla ülkede iyiye giden hiçbir şey bırakmayan tek adam tek parti iktidarının değiştirilebileceğine olan inancın da coşkusu idi aynı zamanda. Alandaki birlikteliği 24 Haziran’a yönelik çalışmada da ortaya koyabilmek ideali olan. Bu belki  24 Haziran için tam olarak sağlanamayacak ama hem önümüzdeki seçimler hem de sonrası için gerçek demokrasi ve özgürlük için gereken birlikteliğe daha da yaklaşıldığı bir gün oldu 1 Mayıs.