Hayaller, hayatlar…

Adnan Menderes Üniversitesi’nden bir öğrenci

Aydın

Üniversiteye kazanmak mutluluk vermesi gerekirken nedense artık ülkemizde hüzün ve sıradanlık kazandırmaya başladı. Üniversiteye başladığım zaman derslerime odaklanıp güzel bir başarı, gelecekte ise güzel bir yaşam hayalim vardı. Ne yazık ki okumaya geldiğimde hiç de öyle olamayacağını anlamıştım. KYK yurdu çıkmadığı için yüksek fiyatlı yurt ve ev kiraları ile karşı karşıya kalıyoruz. Öğrenci sayısının yüzde beşi kadar bile yatak kapasitesi yokken KYK yurdu beklemek saçma. Bu durumda ailemizden destek bekliyoruz. Düşük maaşlardan dolayı aile kendini geçindirmekte güçlük çekerken, ikinci bir evi nasıl geçindirecek?

Yetişkin bir birey olarak aileye verilen değerden dolayı geçim sıkıntımı aileme söyleyemezken, iş arama çalışmalarına başladım. Ülkemizde öğrenci eşittir ucuz işçi olarak bakılıyor. Aman sen çalışmazsan çalışacak öğrenci mi yok diyen patronlar saati 3-4 lira gibi komik rakamlara çalıştırıyorlar. Bu kadar düşük maaş, bu kadar yüksek fiyatlı ev kiraları ve market fiyatları var iken günün yarısını çalışarak geçirmek gerek. Okula, derslere ve sosyal hayata vakit kalmadı... Ya hayatta kalabilmek için uzun saatler çalışacağım ve vakit kaldıkça okuyacağım ya da okumaktan vazgeçip ailemin yanına döneceğim.

En kötüsü de gece arkadaşların nasıl eğlendiğini anlatırken sen yorgun ve bitkin bir şekilde yatağa girdiğini düşünüyorsun. Arkadaşların “akşam bir şeyler yapalım mı?​” sorusuna “çalışıyorum izinli günümde olur” cevabını vermek bir genç için çok zor. Üniversite, öğrenciler için konser düzenliyor ama öğrencilerin çoğunluğu çalıştığı için katılamıyor. Bu durumda konserin ne anlamı kaldı? Gidemeyen öğrencilerin içinde ukde kalması da cabası.