10 Ekim'de hayatını kaybeden Dilan Sarıkaya’ya, annesinden mektup

Canım Kızım,

Bugün aramızdan ayrılalı 3 yıl oldu. 3 koca yıl. Dile kolay. Sen gideli bizim için artık hiç bir şey eskisi gibi değil. Artık bir yarımız hep eksik, hep yaralı. Artık gülümsememiz bile yarım, acılı. Güzel kızım senin yanına hâlâ suçlu, suçlu geliyorum. Boynum bükük çünkü sizin geleceğinize, hayallerinize, umutlarınıza acımayanlar bizi bize evlatlarımıza, sevdiklerimize hasret bırakanlar hala ortalıktalar. Asıl suçlular hala yargılanmadılar. Güya mahkeme yapıldı. 3-5 piyonu mahkum ettiler. En ağır cezayı verdiler. Bu bizleri susturmak için verilen bir cezaydı. Susturabildiler mi? Asla! Biz bu olayın asıl faillerinin yargılanmasını istiyoruz. Bir tanem, canım kızım, ben göğsümde, yüreğimin üzerinde resmini taşıyorum. Görenler, bilmeyenler soruyor; o kim diye. Gururla anlatıyorum seni onlara. Ankara’ya barış için gittiler diyorum. Kendini bilmez boş beyinler gereksiz bedenlerini patlattılar diyorum. Onların orada patlattıkları bombalar aslında bizim yüreklerimizde patladı diyorum. Bunu neden mi yapıyorum? Kendi çağımda olay unutulmasın istiyorum. İnsanlara olayı hatırlatmak istiyorum. Güzel kızım eski resimlerimize bakıyorum. Ya ben eskiden mutluymuşum be! Yanımda evlatlarım varmış. Ne kadar zenginmişim. Şimdi resimlerde senin gözlerine bakıyorum. Baktığım anda içimde kıyametler kopuyor. Göğüs kafesimi parçalayıp gitme kızım, gitme, Dilanım, yavrum, ne olur tekrar gitme, ne olur gitme, gitme. Kızım sana sözüm olsun artık bayrağını ben aldım. Ben artık barış diye bağırıyorum. Son nefesime kadar da diyeceğim. Çünkü barış için biz çok ağır bedeller ödedik. Seni çok seviyorum canım kızım. Rahat uyu bitanem.

Annen
Nesligül Sarıkaya