Yaman, yaşamında olduğu gibi, o zirvede şimdi

Adnan ÖZYALÇINER

Yaman kardeşimdi benim. Kardeşimiz. 1960’lı yılların Yenikapılı günlerinden. Savaş Dinçel, Müjdat Gezen’le birlikte. Bu ayrılmaz üçlünün Onat Kutlar’la ben en yakın arkadaşları, ağabeyleriydik.

O günlerin ele avuca sığmayan haşarı çocuklarıydı onlar. Aynı zamanda 1960’ların kültürel patlamasının özgür çocuklarıydılar. Bu özgürlüklerini sanatlarıyla halkın yararına kullandılar/kullanıyorlar.

Yaman Tüzcet, sanatını yaşamından, yaşamını sanatından ayırmadan yaşadı. İyi bir oyuncu oldu. Çoğul bir oyuncuydu. Oyunculuğun denemediği türü yoktu. Şovmenlikten palyaçoluğa kadar.

Sanatla içiçe oldu hep. Mizahçıydı. Mizahçılığın sorumluluk olduğunu bilen mizahçılardandı. Halkın içinden halktan yanaydı. Haktan, adaletten, insandan, insanlıktan doğrusu toplumdan yanaydı. Özgürlükten, demokrasiden, barıştan yana.

Serüven adamıydı Yaman Tüzcet. Gençliğinde olduğu gibi yerinde durmayan/duramayan biriydi. Yaşamı boyunca koştu/koşturdu. O, bir sanat koşucusuydu aynı zamanda. Oyunculuğunun yanında yazardı, şairdi, karikatürcüydü.

Ben onu tanıdığımda haşarı bir delikanlıydı. Değişmedi hep öyle kaldı. Sanatın, sanatçılığın yüklediği sorumlulukla yaşadı.

İstanbul’a son gelişinde iki kez görüştük. Bana okumam için hazırladığı son şiir kitabının bir kopyasını verdi. Adı: “Devrim Kokuyor Güller. Şiirlerin karikatürlerle bezeli olduğu bir kitap. Dilerim, kitabın aslı bilgisayarında duruyordur.

Yaman’ın o kitabından aldığım bir şiiriyle onu uğurlamak istiyorum. Piramit şiiriyle: “çıkıldıkça daha yukarı/ merdivenlerinden piramitin/ daralır yer/ genişler gök/ gerilir yay// zirve/ iki kişiliktir/ bir sen/ bir de/ ay”

Yaman, yaşamında olduğu gibi, o zirvede şimdi.