'Tek başıma bile ayı borçla kapatıyorum'

Fabrika işçisi bir kadın
Esenyalı

İki yıl önce, şiddet gördüğüm için eşimden boşandım. İki çocuğum var, eşim ikisini de elimden aldı. Bende kalsalardı bakamazdım, çünkü bana nafaka vermiyordu. Evliliğim boyunca çalışmama izin vermediği için de çalışmanın ne olduğunu bile bilmiyordum. Eski eşimden kurtulunca ilk olarak hemen bir fabrikada işe başladım.

Benim için çok zor günlerdi ama olsun bir yerden hayata tutunmaya başlıyordum. İş çok ağırdı ama zamanla alıştım. Benim için hiç fark etmezdi, kendi paramı kazanmak çok güzel bir duyguydu. Maaş günü geldiğinde herkes söylenirdi, “Yeter artık! Bu 3 kuruşla ne yapacağız” diye. Ama benim için o kadar büyük bir paraydı ki... Çünkü hayatım boyunca 100 TL’den fazlasını ellememiştim. Evliyken zaten hep yoksulluk içindeydik. Eşim ne kadar para kazanır bilmezdim. Benim çarşı pazar gezmem yasak olduğu için paranın nasıl harcanacağını bilmezdim. Eve geleni pişirirdim o kadar.

Ama şimdi param oldu. İlk maaşımı elime aldığımda sevinçten ölecektim. Hemen gittim kendime, çocuklarıma bir şeyler aldım, mutfak falan derken para bitti. Eyvah dedim şimdi ne olacak! Meğer insanlar haklıymış söylenmekte. Çalışmaya başlayalı iki yıl oldu. Tek başına yaşamama rağmen her ayı borçla kapatıyorum. Çok zor durumdayım, bir de 4 kişilik aileyi düşününce asgari ücretin kesinlikle 3 bin lira olması gerektiğini düşünüyorum.

BU KAFAYLA DAHA ÇOK OY KAYBEDERSİNİZ

Metal işçisi bir kadın
Esenyalı

Ben 15 yaşımdan beri çalışıyorum. Hep fabrikalarda çalıştım, halen de devam ediyorum. Kendim gibi işçi olan biriyle evlendim.

Eşim bir süre sonra fabrika hayatını bırakıp tersaneye başladı. Çünkü fabrikada aldığımız ücretle geçinememeye başladık. Tersane çok tehlikeli olmasına rağmen maaş biraz daha fazla olduğu için orada çalışıyor.

Hayat biz asgari ücretliler için çok zor. Belki hep böyleydi ama hiçbir zaman bu kadar kötü olmadı. Her şeye birden zam geldi. Şu an sadece boğazımıza çalışıyoruz. Benim saatim 5 liraya gelmiyor ama soğan olmuş 6 lira. Bir yerden sonra ben niye çalışıyorum, diyorum. Ben pek politikadan anlamam ama asgari ücrete zam yapılacağı zaman televizyon başına kilitleniyorum, “Hadi inşallah hükümetimiz bu defa işçiyi görecek” diyorum. Ama her defasında hayal kırıklığı yaşıyorum. Eşimle karar alıyoruz “Tamam bu defa AK Parti’ye oy vermeyeceğiz” diyoruz, ama seçim zamanı geldiğinde sandığa gidince bakıyoruz ondan başka kime verelim? AK Parti işçilere hak ettiğini vermiyor belki ama ülkede güzel şeyler yapıyor diye düşündük. Örnek dış güçlere kafa tutuyor. Terör sorununu bitirdi. Şehirler arasını yaptıkları yollarla kısalttı falan diye diye kendimizi hep ikna ettik. Ama şimdi bakıyorum da biz işçilere asgari ücreti reva görüyor. Hatta Cumhurbaşkanımız nerede işçiler hak arasa terörist diyor.

Ben AK Parti seçmeni bir kadınım ve hakkımı arıyorum şimdi terörist mi oldum? Çocuklarıma bakamıyorum, bir dikili ağacımız yok. Merak ediyorum ne zaman insafa geleceksiniz bizi ne zaman göreceksiniz? Cumhurbaşkanımız bu kafayla giderse daha çok oy kaybeder.