Apolitliğin politikliği

Ankara Gazi Anadolu Lisesi öğrencisi

Ders aralarında, kantin sıralarında yaptığımız sohbetlerde konu memleket siyasetine varınca aramızdan birkaç arkadaş yüzünü buruşturup “Siyaset yapmayalım.”, “Ben apolitiğim.” sözlerini söylüyor. Ülke gündeminin sürekli değişmesi ile orantılı olarak bu cümlenin biçimi, kapsadığı özne de değişiyor elbette. Örneğin gündelik hayatımızda sürekli yaşadığımız sorunları konuşurken “Bu sorunlar ancak birlikte olursak çözülür.” fikri öne çıkarken “Bir araya gelmek için ne yapmalıyız?​” sorusu sorulduğunda “Onlar apolitik, konuşmak istemezler.” kaygısıyla hareket edebiliyoruz.

HAYATIMIZI BELİRLEMEYE ÇALIŞAN POLİTİKALAR VE “RAHATLIK”

Liseli gençler arasında eleştirilen ya da benimsenen apolitikliği bir tercih olarak görmek eğilimleri dar bir alana sıkıştırmak olur. Çünkü uzun zamandır liseli öğrencileri OHAL dönemi başta olmak üzere ciddi bir baskı ortamı içerisinde yetişiyor. Bu baskı; liselilerin özgürce tartışabileceği ortamların azlığından bir aile ferdinin “Aman evladım”lı telkinlerinden kendini var etmeye çalışıyor. Böylesi bir ortama karşılık kimi arkadaşlarımız politikadan uzak davranmaya çalışarak kendince “rahat” bir hayat oluşturmaya çalışıyor. Peki bu rahat hayat mümkün olabiliyor mu? Her gün yiyeceğimiz yemeğin parasını, ulaşım masraflarımızı düşünüyoruz. Kimimiz okuldaki eğitiminin yetersizliği nedeniyle kurs desteği alıyor, kimimiz kursa verecek parası olmadığı için eksikliklerini nasıl gidereceğinin telaşını yaşıyor. Apolitik olduğunu en çok dillendiren arkadaşımız da sistem içerisinde yaşam mücadelesi veriyor. Geriye dönüp hayatlarından memnun olmayan bizlere bakınca akıllarda şu sorular oluşuyor: Bizler neden bu mücadeleyi veriyoruz? Apolitik olan, siyasete karışmayanımız bile bizim yanımızda eğitimi, ulaşımı, yemeği için bizimle yan yana yaşam kavgası vermiyor mu?

YAŞAM MÜCADELEMİZ POLİTİK

Belki aramızdan kimileri politikadan uzak durmaya çalışırken bir yandan özgür, cebindeki iki liranın hesabını yapmadığı bir geleceğin hayalini kuruyor. Halbuki bu düşüncelerimiz, verdiğimiz hayat mücadelesi kendi içinde zaten politiktir. Tıpkı bizlerin karşısındaki bu sorunların kaynağının politikliği gibi. Ağzımızdan çıkan her laf; bu eşitsiz sistemden kaynaklanan eğitim kaygısı, gelecek kaygısı mutsuzluğumuz ile şekilleniyorsa ne kadar apolitik olduğumuzu iddia edebiliriz? Yaşamlarımız bu kadar ortak ve iktidardakilerin, hâkim sınıfların ihtiyacına göre üretilen siyasetlerin ablukasındayken “apolitikliğin politikliğini” yaşadığımız koşullarda görmek mümkün.