Okumak!

Kitaplar!

Bulamayan, sunarsa bir dost eli ona birkaçını, ne mekân arıyor ne düşüyor aklına susuzluğu, açlığı... Yitip gidiyor sayfalar arasında, “bitmese” heyecanıyla sarmaş dolaş!

Bulan/onlarcası elinin altında olansa burun kıvırıyor!

Okumaya uzak düşmüşler, neredeyse her zaman aklıma, Anadolu kazan o kepçe, dönemin maarif müfettişlerinden birini, Reşat Nuri’yi düşürüyor.

“Anadolu Notları”nda, epey öncenin, seksen yıl öncesinin fotoğrafına bakıp koyuyor tanıyı Reşat Nuri Güntekin. Ona göre okumak piyano çalmak gibidir, yani biraz yetenek işi... 'Neden kitap okumuyor?' demek, 'Neden piyano çalmıyor?' demek gibidir.

Şu yaslı, şu kadim uygarlıklar yatağında bugün yüzde kaçımız biliyor okumayı? Ya kullanmadığı şeyi biliyor sayılır mı insan! İnsan nasıl insan olur okumadan, nasıl bilebilir kendini? Kendini bilmeden nasıl karşı durur haksızlığa?

Doğru, zordur kitaplarla kalıcı dostluğu yakalamak; okumayı, su içmek gibi gündelik eyleme dönüştürmek... Peki, doğrulur doğrulmaz mı yürür bebek? Olur mu hiç düşmeden!

Düşmeyi sınamayı bilenler, arama cesareti olanlardır. Onların en yakın dostları da kitaplar.