Strateji ve taktik

Komünistler için siyasal anlamda strateji ve taktik proletarya hareketinin öznel yönüyle sınırlı iki kavramdır. Burada öznel yönden kastettiğimiz proletaryanın partisinin iradesinden bağımsız olarak proletarya dışında gerçekleşen ve gelişen süreçlerdir. Öznel yönü ise Stalin; bu süreçlerin onun bilincindeki yansıması olarak gelişen ve nesnel süreçleri hızlandıran ya da yavaşlatan, ancak onları hiçbir zaman belirlemeyen süreçler olarak tarif eder.

Marksist program tarafından yönlendirilen ulusal ve uluslararası çapta mücadele eden güçlerin değerlendirilmesine dayanan strateji; esas olarak proletarya hareketinin genel yönünü, genel yolunu belirler. Strateji tarihsel süreçte sadece köklü değişimlerde değişir. Örneğin toplumsal devrim gerçekleştikten sonra değişir. Stratejinin amacı bu tarz köklü değişiklikler arasındaki süreçte mevcut sınıf savaşımını kazanmaktır ve bu yüzden dönem boyunca değişmeden kalır. Taktik ise stratejinin direktifleri ve devrimci hareketin deneyimlerin tarafından yönlendirilir. Hem proletaryanın ve müttefiklerinin durumunu hem de düşman kampın yani burjuvazinin durumunu her an göz önünde bulundurur. Taktik geniş kitleleri devrimci proletaryanın saflarına kazanmak ve stratejinin başarılı bir şekilde gerçekleşmesi için gereken somut yolları gösterir. Buna uygun olarak Komünist Parti’nin sloganları ve direktifleri belirlenir ya da değiştirilir. Taktik stratejinin ihtiyaçlarına göre ve mevcut güç dengeleri ve sınıf mücadelesinin düzeyine göre birçok kez değişebilir.

Strateji ve Taktik broşürü bu iki kavramı, Rusya Komünist Partisi’nin (Bolşevik) Sosyalist devrime kadarki mücadelesi sırasında kritik süreçlerde partinin izlediği taktik hamlelerin örnekleriyle; proletaryanın sınıf mücadelesinin önderlik biliminin ana konusu olan iki kavramı anlatır.

KOMÜNİST STRATEJİ VE TAKTİĞİN GENEL İLKELERİ

Stalin bu meseleyi üç temel ilke ile ele alır. Birincisi; Marksizm’in teorisi tarafından elde edilen ve devrimci pratik tarafından doğrulanan sonuç olarak proletaryanın insanlığın kapitalizmden kurtuluş ve onu yıkma mücadelesinde tüm ezilen ve sömürülen kitlelerin önderi olduğu ve proletarya diktatörlüğü kurmak üzere bütün çalışmanın planlanmasının kabul edilmesi. İkincisi; herhangi bir ülkenin komünist partisinin kendisini sadece kendi ülkesinin proletaryasının çıkarlarına göre değil dünya proletaryasının çıkarlarına göre konumlandırması, tüm devrimleri desteklemesi ve güçlendirmesi, yani enternasyonal olması. Üçüncüsü; strateji ve taktiğin değişip yeni strateji ve taktiklerin belirlenmesi esnasında her türden (sağ ve sol) doktrinlerin reddedilmesi ve proletaryanın arkasından bakan bir konumda değil onunla nefes alıp veren, onun bilinçsiz hareketinin bilinçli bir ifadesi olmanın gerekliliğinin kabul edilmesi; olarak ifade eder. Stratejinin esas olarak devrimin belirli bir aşamasında proletaryanın esas darbesinin yönünü saptamak olduğunu ifade etmiştik. Bunu örneklemek için Rus Devrimine giden süreçte Bolşevik Partinin 3 aşamasına bakalım:

1.Aşama: 1903’ten 1917 Şubat’ına kadar. Hedef: Çarlığın yıkılması, Orta çağ kalıntılarının tümüyle tasfiyesi. Devrimin temel gücü: Proletarya. İlk Yedeği(müttefiki): Köylülük. Ana darbenin yönü: Köylülüğü kazanmak ve Çarlıkla anlaşmaya vararak devrimi tasfiye etmeye çalışan liberal-monarşist burjuvazinin tecrit edilmesi.

2.Aşama: 1917 Mart’ından 1917 Ekim’ine kadar. Hedef: Rusya’da emperyalizmin yıkılması ve emperyalist savaştan çıkılması. Devrimin temel gücü: Proletarya. İlk yedek: Köylülük. Muhtemel yedek olarak komşu ülkelerin proletaryası. Uygun an olarak, uzayan savaş ve emperyalizmin bunalımı. Ana darbenin yönü: Emekçi köylü kitlelerini etkisi altına almaya ve emperyalizm ile bir anlaşmaya vararak devrimi sonra erdirmeye çalışan küçük burjuva demokrasisinin (Menşevikler, Sosyalist-Devrimciler bkz: Bolşevik Parti Tarihi) tecrit edilmesi.

3.Aşama: Ekim Devriminden sonrası (Broşür 1924’te yazıldığından o 7 yıllık süreci kastediyor Stalin). Hedef: Proletarya diktatörlüğünün tek bir ülkede sağlamlaştırılması; bu ülkenin, bütün ülkelerde emperyalizmin devrilmesi için üs olarak kullanılması. Devrimin temel güçleri: Tek bir ülkedeki proletarya diktatörlüğü ve bütün ülkelerdeki proletaryaların devrimci hareketi. Esas yedek güçler: Gelişmiş ülkelerdeki yarı-proleter ve küçük-köylü yığınlar, sömürgelerde ve bağımlı ülkelerde kurtuluş hareketi. Ana darbenin yönü: Küçük burjuva demokrasisinin tecrit edilmesi, emperyalizmle anlaşma siyasetinin temel dayanağını oluşturan 2.Enternasyonal partilerinin tecrit edilmesi, sömürgelerin ve bağımlı ülkelerin kurtuluş hareketleriyle ittifakı.

REFORMİZM VE DEVRİMCİLİK

Şimdi devrimci taktiği reformist taktikten ayıran özellikleri inceleyeceğiz. Sanılanın aksine komünistler uzlaşmalara, anlaşmalara, reformlara ilkesel olarak karşı değildirler. Bütün bunları proletaryanın devrimci mücadelesinin geliştirilmesinin bir aracı olarak kullanırlar. Bir reformcuya göre reform her şeydir, devrimci mücadele ise gelip geçicidir; halkın gözünü boyamak için bir araçtır. Bundan dolayı burjuva iktidarının var olduğu koşullarda yapılan reformlar bu iktidarın sağlamlaştırılmasının ve devrimin parçalanmasının bir aracı olurlar. Bir devrimci için ise esas olan devrimci çalışmadır. Reform onun yan ürünüdür. Bu nedenle burjuva iktidarının var olduğu koşullarda devrimci taktiklerle uygulanan reform haliyle bu iktidarın parçalanması ve devrimin sağlamlaştırılması için bir araç haline gelir. Devrimci reformu yasal çalışmayla yasadışı çalışmayı birleştirmeye yarayan bir dayanak olarak, burjuvaziyi devirmek için kitlelerin hazırlığını amaçlayan yasadışı çalışmayı güçlendirmeye yarayan bir siper olarak kabul eder. Reformcu her türlü yasadışı çalışmayı reddetmek, kitlelerin devrime hazırlanışını yok etmek ve “bağışlanan” reformların gölgesinde yan gelip yatmak için kabul eder.

Bir kavram devlet: Bütün devrimler bir sömürücü sınıfı alaşağı edip bir başkasını iktidara taşırken, sosyalist devrim sömürücü sınıfları iktidardan uzaklaştırmış ve tarihte ilk kez sömürülen yığınları iktidara taşımıştır https://www.evrensel.net/haber/382156/bir-kavram-devlet-2

Proletarya diktatörlüğü: Proletarya diktatörlüğü kavramı, devlet kavramına değil devrim ve komün kavramına yakındır. https://www.evrensel.net/haber/66662/devlet-bir-sinif-uretme-iliskisidir

Bir kavram sınıf: Sınıflar, temelde üretimdeki pozisyonlarına göre belirlenirler. Gelir düzeylerinden eğitim durumlarına kadar aralarındaki farklar doğrudan bu üretim sürecindeki pozisyonlarının sonucudur. https://www.evrensel.net/haber/386161/bir-kavram-sinif-2