Eylülün ilk haftasıydı. İşten eve dönerken artık hava kararmaya başlamıştı, soğuk da kendini hissettiriyordu biraz biraz. İçimden “ne şanssızlık, tam da okulların açılacağı hafta, yazık çocuklara” dedim. Ertesi sabah hava aydınlık, fakat yağmurluydu. İşe gitmek için minibüse bindim. Kapıdan içeri girince arka koltukta boş bir yer görür görmez oturdum. Yanına oturduğum kadının kucağında bir bebek vardı, belli ki yeni doğmuş. Bu yağmurlu günün bu erken saatinde bebekle yola düştüğüne göre herhalde çocuğu doktora götürüyordur diye düşündüm. Sordum kadınca bir duyguyla “nesi var çocuğun, hastaneye mi gidiyorsunuz?” diye. “Hayır” dedi “işe götürüyorum”. Bebek daha 40 günlükmüş, işyerinin verdiği izin bitmiş, bebekle git gel zor oluyormuş ama kendi yerine birini bulana kadar işe devam etmesi gerektiğini söylemiş patron. Oto sanayide bir firmada yemek yapıyormuş. “Bebeği ne yapıyorsun orada?” diye sordum ister istemez. Yatıracak bir kuytu köşe bulmuş, orada uyutuyormuş çocuğu. “Bebekle gitmene değiyor mu?” diye sormuş bulundum bir kere, üçüncü çocuğuymuş, mecburmuş çalışmaya. “Bebeğime zararı olur mu, yemek kokuları içinde yatıyor” dedi kaygıyla. Diyeceğim ne vardı ki? “Ara sıra temiz havaya çıkar, bütün gün orada kalmasın” diyebildim sadece. Gözümün önüne gazetelerin hafta sonu eklerinde çocuklarıyla her anlarını ballandıra ballandıra anlatan köşe yazarı annelerin tavsiyeleri geldi, hani şu dünyayı çocuklarının etrafında döndüren, her şeyin en iyisini muhakkak yapmayı salık veren anneler… İneceğim durağa yaklaştık, yağmur hala devam ediyordu. Kadının omzuna dokunup, bebeğin battaniyesini düzeltip indim minibüsten. Aklımda hala o tavsiyelerin anlamsız cümleleri… İSTANBUL
Evrensel'i Takip Et