“Hep biz çalıştık”

Hüseyin Ali ESER

Osmangazi Üniversitesi

Bir tane engelli dayım var anneannem onun aylığının yarısını alıp bize gönderiyor. Bir de benim bursum var yani eve giren toplam para 2.000 liradan biraz az. Aslında bizim ailenin birey sayısına göre gayet iyi bir para ama gelin görün ki hiç kimsenin özellikle babamın istekleri bitmediği için geçinemiyoruz. Babam ben kendimi bildim bileli alkoliktir ve çok ters bir adamdır. Her gün alkolüne giden parayla ben Eskişehir'de bir haftayı bitiriyordum. Zaten babam hiç çalışmadı hep biz çalıştık, para getirdik. Şu an ben de çalışamıyorum ablam da. Annem zaten çalışamaz. Koronavirüs süreci ilk başladığında herkes evde kalmaya başladı ve bizde babamın hakaretlerine, kötü davranışlarına maruz kalmaya başladık. Elektrik ve suyumuzu ödüyoruz ama anneannemin evi olduğu için babam bir şekilde anneannemle konuşup kirayı vermiyor tam üç aydır. Anneannemin de tek geliri bizim ev, emekli bile değil. Bir hafta önce o da bize taşındı ve ablam ile benim psikolojilerimiz tamamen çökmüş durumda. Babam son iki aydır benim burs paramı da aldığı için kendi kitap ihtiyaçlarımı karşılayamıyorum ve bu yüzden de ders çalışmakta çok zorlanıyorum. Hatta benim ders çalışabildiğim zamanlar sadece geceleri çünkü babamın uyuması gerekiyor. Ablamın da benim de okumamızı hiç istemiyor çünkü. Koronavirüs döneminde benim ailem daha kötü bir aile oldu. Önceden de çok iyi iletişimlerimiz yoktu ama bu dönemde çok zorlanmaya başladım kendi adıma. Şu an Eskişehir'e dönmeyi her şeyden çok istiyorum. Huzursuzluk psikolojimi tamamen bozdu ve hiçbir şey yapamıyorum.