10 Eylül 2020 00:07

Uzm. Ecz. Ayşegül Bektaş yazdı: Hoş geldin baharların en sonu...

"Sonbahar geldi yine... Bir gün hepsi geçecek, aydınlanacak biliyorum. Bu yüzden inadına sanat, inadına bilim ve inadına insan..."

Fotoğraf: MA

ANASAYFA

MEKTUP

Paylaş

Uzm. Ecz. Ayşegül BEKTAŞ
İstanbul

Sonbahar kimimize göre hüzündür, bazen kapanış, bazen inzivaya çekiliş...

Oysa hepimiz için birliktelikle baktığımızda sonbahar nedir?

Sonbahar; eğitim ve öğretimin başlamasıdır. Bugün ısrarla son dakika haberlerinde ilk satırı atlamak istiyorum. 2020/2021 eğitim ve öğretim yılı ders zili çaldı çocuklar... İşte şimdi gerçekten hüzünlüyüm! Evimde bir odamda devlet okulu lise öğrencisi var; hayalleri var! Geleceğe dair umutları! İngilizce öğretmeni olmak istiyor. Yabancı dil eğitimini tartışıyoruz onunla. Nasıl olur da daha iyi olur diye. Canlı eğitimin başına geçerken bile kendini toparlayacak kadar sevgi ve saygı dolu bir kız çocuğu o. Saçları topuz oturuyor bilgisayar başına, dersini önceden çalışarak üstelik! Sonra canlı odada bekliyor bir süre, öğretmeninin gelmesini... Gelmiyor. Üç saat canlı ders deniyor, bir saati gecikmeli olarak yapabiliyor. Tüm bu aksaklıkları ilk gün olmasına verecek kadar temiz hâlâ hayalleri. Benimse diyecek bir şeyim yok... İnsanlar el ele kol kola düğünlerde dans ettiler, bu saçmalığa izin verildi ve şimdi tek bir odada böyle eğitime mahkumsun diyemiyorum! İsyanı öğren güzel kızım. Odalardan sokaklara taşsın güzel ve haklı sesin...

Evimde bir odada bir ortaokullu var bir de bugün. Özel okul öğrencisi. Bir erkek öğrenci! O şikayetçi bu kadar yoğun dersleri bilgisayar başında almak zorunda olmaktan. Gözleri kızarıyor yine... Teneffüslerde oyun oynardık derdinde. Tek başına odasından bağlanıyor dünyaya. Keşke devlet okulunda olsaydım, dersler ne kadar kısa diyor... Bu ülkede şans nedir, adalet nedir, eşitlik nedir sorsa bir gün ne anlatacağımı düşünüyorum. Diyemem ki; oğlum bu sağlıksız düzende sen eğitim için zorlanmıyorsun; geri para iadesi yapılmasın diye süsleniyor senin ekrandaki görüntülerin! Çünkü iade edilmesi gereken o eğitim paraları birilerinin cebini besliyor diyemiyorum... Gözleri kızarık bakıyor yüzüme “Yoruldum” diyor. KDV iadesi olacakmış okullardan, yüzden 8’den yüzde 1’e düşmüş... Desem ne ifade eder bu hayalleri basketbol, arkadaş olan yeni ergenime bilemiyorum. KDV ne dese cevap da yok... Bu ülkede attığın her adımın bedeli, nefes almanın karşılığı, insan olabilmenin, hayatta kalabilmenin ve tüm mecburi ihtiyaçlarının katma değeri... Yine diyemiyorum! Dünyaya güzel bakan gözlerin olur da bir gün gazdan kızarırsa; -hepimizin kızardı- o geçti de kalbindeki çatlaklar geçer mi bilemiyorum oğlum!

Ve evimdeki en miniğim... İlkokul öğrencim. Sınıf oluşturuyorum ona evin içerisinde... Sevdiği arkadaşlarının isimlerini kağıtlara yazıp koyalım diyorum yanına, önüne, arkana. Seviniyor! Öğretmenini özlemiş, kantin günlerini, beslenme çantasını, çizgili ve kareli defterini. Geçen sene yarım yamalak öğrendiği okuma yazmayı unutmamak için çırpınıyor. Oyuncakları toplanmış dolapta, o sabırla televizyonda anlatılanı dinliyor. Öğretmen sesinizi duymak istiyorum deyince daha güçlü bağırarak sorunun cevabını veriyor. Kalbim sızlıyor. Öyle masum ki; ders bitince yorulup uyuyakalıyor. Birileri tatil yaptı ve bu desteklendi.... Neden mi? Aynı sebep yine; para kazanması gereken insanlar vardı... Diyemiyorum! Canlı derslerin olacak dediğimde bana “Öğretmenim de beni görsün özlemiştir” diyen bir çocuğa; virüsü anlatmak, virüsten bile nemalanan kocaman kocaman adamlardan bahsetmek... Canım istemiyor bugün. O adamların çıkarları için senin hayallerinden çalıyorlar desem; çalmak kötü bir şey diyecek diye korkuyorum! Dilerim güzel masallarında çalmak sadece çalınan güzel bir şarkı olarak kalsın kızım...

Sonbahar geldi yine... Bir gün hepsi geçecek, aydınlanacak biliyorum. Bu yüzden inadına sanat, inadına bilim ve inadına insan...