Kozalak… Kül… İnşaat

Önder KARATAŞ

“Birini bulurum mutlaka
Yangınımı körükleyen birini”
 -Metin Altıok

Hatay’a yolu düşenler bilir. İskenderun’u aşıp Belen’den Antakya’ya yol aldığınızda sağlı sollu bir çam yoğunluğu karşılar sizi. Yaz mevsiminin Akdeniz’e özgü sıcağını bir serinliğe değiştiren bir an yaşanır orada. Çukurova’nın sarı sıcağının hemen ardından, yeşili tonlayan doğanın geniş ve serin gölge üretimi, sürekli bir güzellik halidir. Neredeyse Çernisevki’nin tezlerinin kanıtıdır desek yeridir. Zira “güzellik yaşamdır” kavrayışındaki “güzellik”, aklın alabileceği bir estetikten öte, görmezlikten gelinemeyecek bir durumdur aslında.

Telefonda sesler… Sorular… İyi misiniz?

Şimdilik iyiyiz… Henüz yeterince soluklanabileceğimiz oksijenimiz var. Şimdilik… Yanan çamların saldığı oksijen duruyor göğsümüzde ve göğümüzde…

Geçen ay daha, Batıayaz ormanlık bölgesinde tutuşan doğaya ağıt… Mivvel...* Ağzımıza geleni söyledik. Çukurova’nın mücaviri olmanın dilimize verdiği ne varsa onu da söyledik.

Yangın kavramı, ülkemiz tarihinin temel metafordur.  Aklımıza gelebilecek iyi ne varsa onun antitezidir yangın. Sonsuz zulüm sofrasıdır. Keyif süren kapitalist cürettir.

Meta ile kül arasındaki diyalektiğin keşfi, inşaat sektörünün bir girdisidir artık. Kum ve demir gibi… Siz, aynı coğrafyada çam diplerinden kozalak toplamayı umarken, başka birileri maden, inşaat, statik vs. hesapları yapadursun!

Buradaki çelişki/soru şu; kozalak toplamayı umanın aklı ile maden, inşaat, statik hesapları yapanın aklı karşı karşıyadır… Koskoca bir ormanı yakmak kimin aklına gelir?

* Arapça söylenen bir tür uzun hava.