Ee ne olacak şimdi?
Biz bugünden ilerde hayatımızda nasıl sorunlarla karşılaşabileceğimizi düşünerek çalışıyoruz ama hayallerimizin peşinden koşmaya da devam edeceğiz.
Arşiv | Fotoğraf: Vladimir Fedotov/Unsplash
Lokman Hekim Mesleki ve Teknik Anadolu Lisesi’nden mezun öğrenciler
Ortaokul yıllarında aklımda hep sağlık meslek lisesine gitmek vardı. Puanlarının yüksek olması, belirli kişilerin liseye girmesi beni etkilemişti. O nedenle çalışarak sağlık meslek lisesini kazandım. Bizim zamanımızda lise mezunu olduğunuz zaman hemşire de olsanız acil tıp teknisyenliği ya da radyoloji de bitirmiş olsanız işe başlıyordunuz. Derken 10. sınıfa geçtiğimizde işler değişti, bir anda bir üniversite kararı geldi. Üniversite okumadan hiçbir şey olamıyormuşuz, ona da tamam dedik. Ardından 11. sınıfta acil tıp teknisyenliği, radyoloji ve hemşirelik bölümleri kalktı. Hemşire unvanı ise hemşire yardımcılığına düşürüldü. Bu kez de bu işe tamam dedik. Lise eğitimine devam ederken derslerimiz azaltıldı sürekli sağlık dersleri görmeye başladık. O zaman ise “biz üniversiteyi nasıl kazanacağız?” tek sorumuz haline geldi.
AYAKLARIMIZ ÜZERİNDE DURMAYA ÇALIŞIYORUZ
Doğru konuşmak gerekirse üniversiteye hiç hazırlanmadık ama üçümüzün hayali beraber okuyabilmekti. Çalışmadığımız halde birlikte Karabük Üniversitesi’ni kazandık. Bölümlerimiz pek iyi olmasa da yine de beraberiz. Eğitim hayatımın dışında neler yaptıklarımdan bahsetmem gerekirse ben hem okuyordum hem de çalışıyordum. Mesela 5 Ekim günü üniversiteye başlayacağız fakat biz hala özel işlerde çalışıyoruz. Bunu neden yapıyorsunuz diye sorarsanız, dış hayatı görelim ki bizim sağlam bir mesleğimiz olmazsa neler olacağını önceden bilelim diye. İleride çalıştığımız işlerde zorlanacağız, eve geç gideceğiz, maaşımız düşük olacak, iznimiz olmayacak… Biz bugünden ilerde hayatımızda nasıl sorunlarla karşılaşabileceğimizi düşünerek çalışıyoruz ama hayallerimizin peşinden koşmaya da devam edeceğiz. Yaptığımız işlerden örnek verecek olursam günde 12-13 saate yakın bir sucuda günlük 50 TL’ye çalıştık. Onun dışında gece işe gidip garson yardımcılığı yaptığımız da oldu. Psikolojimiz de bozuldu tabii bu süreçte. Bugünden geleceğe bakarsam iş bulabileceğimden eminim fakat kendi alanımda değil. Meslek yaşamında en önemli şey torpil haline gelmiş durumda. Zekâ seviyesini ya da el becerilerini ölçüp belirli işlere alınsaydı o zaman eminim herkes kendi dalında kendi yeteneğine uygun bir şekilde çalışmak isterdi ancak sistem ona izin vermiyor.
