Okumak içi çalışmak, çalışmak için okumak
Listede değinmekten köşe bucak kaçındığım “idealler” başlığı da hayal olarak ellerimizde kalıyor biz öğrencilerin.
Fotoğraf:Marcel Heil/Unsplash
Ömer
Kayseri
Selamlar, Ben Ömer. Erciyes Üniversitesi Radyo Televizyon ve Sinema Bölümü üçüncü sınıf öğrencisiyim. Aynı zamanda bir yıldır kafe sektöründe çalışmaktayım. Yarı zamanlı başladığım bu işe pandemi sürecinin girmesi ile tam zamanlı olarak devam ettim. Eğitim sisteminin uzaktan eğitime taşınması ile de bu tam zamanlı çalışma sürecim devam etti. Basit gözüken bu sektörün içine girdikçe çeşitli incelikleri ve bazı “dikkat” noktaları olduğunu fark ettim. İnsan iletişiminde belli bir yere gelmek, kimin ne istediğini o kişiden daha iyi bilmek vesaire. Garsonluk yaparak başladığım kafede şu anda işletmeci rolündeyim diyebilirim.
GENÇ YAŞIMIZDA BÜYÜK SORUMLULUK SAHİBİ OLUYORUZ
Sorumluluk ibresi gittikçe yükselirken diğer bir yandan okul ve eğitimi dengede tutmak da hayli zor oldu. Özellikle aynı zamanda güncel ve küresel olan derdimiz Covid-19 ile mücadele ediyorsak işler bizim için daha zorlaştı. Bir yandan online derslere katılma çabasında iken diğer bir yandan da ufak ya da büyük, bir işletmenin sorumluluğunu almak bilfiil koşuşturmaca gerektiriyor. Tüm bunların üstünde eğitimini gördüğüm bölümün bir gerekliliği olan kendini geliştirme amaçlı serbest çalışan kimliği, anlaşmaya vardığım ve teslim etmem gereken diğer serbest işlerin yükü de binince gayriihtiyari bir soru yankılandırıyor zihnimde; “Neden bunu yapıyorum? Peki, neden henüz 23 yaşındayken bu kadar sorumluluğu dengede tutmam gerekiyor?” Eminim ki hepimizin böylesine sorumlulukları ya da kaygıları var. Bu sorumluluk ya da kaygıları isimlendirmem gerekirse benim listem şu şekilde; kariyer, ekonomi, idealler, eğitim. Ben okulunu okumak ve bitirmek isteyen, bunu yaparken de gelişmek isteyen bir bireyim. Bitirdiğim zaman da kendime kazandırmış olmam gereken birtakım yetenekler var. Bunları yapmak için güzel bir ortama ve dersleri de takip etmek için bilgisayara ihtiyacım oldu.
EMEĞİMİN KARŞILIĞI DEĞERSİZ
Aylarca çalışarak ve yüzlerce saat mesai harcayarak biriktirdiğim paranın üstüne birazcık da kredi borcu ekleyerek aldığım bilgisayarda kendimi geliştirmek için zaman bulamamamın sebebini, o borcu kapatabilmek için yine soluksuz yaptığım mesailere bağlamak zorundayım. Sosyal giderleri bir kenara bırakabilmek şöyle dursun yaşamsal giderleri güçlükle karşılayabildiğimiz bu dönemde öğrenci olmak gerçekten zor. Dünya standartlarına baktığımızda “emeğin” bu kadar değersiz olduğu sayılı ülkeler arasında olmamızdan mıdır bilmiyorum, bana gerekli olan ekipmanların yalnızca hayalini kuruyor ya da alternatifini arıyorum. Zaman zaman kendim yapma çabasına girişiyorum. Yerli üretimin değerini bireysel olarak kavramak zorunda kalıyorum. Kalıyoruz. Online eğitim için ihtiyaç duyulan bilgisayar ve telefon, teknoloji piyasasını altüst ediyorsa bunun bir yoksunluk, imkansızlık olduğu inkar edilemez. Derken ikinci tedbir dalgası ile çalıştığım kafenin kapatılması zorunlu hale geliyor, ardından devlet destekli kredinin ödemesi başlıyor, bir yandan öğrenci kredilerinin affı reddediliyor. Diğer bir yandan da tüm bunların birer pürüz olduğu varsayılmadan sınav dönemi başlıyor. Öğrencinin yorulma lüksü bile yavaşça elinden alınıyor. Yukarıdaki listede değinmekten köşe bucak kaçındığım “idealler” başlığı da hayal olarak ellerimizde kalıyor biz öğrencilerin. Destek görmeden bir vasıtaya sahip olmamız ayrıcalık haline geliyor. Üniversite öğrencilerinin neredeyse yarısı halen harç parası ödüyor. Bir yandan da gelecek kaygısı...
Peki, çözüm ne? Bir önerim olması gerekiyorsa eğer, buna ülke ekonomisini daha iyi duruma getirecek her şeyi eklemek isterdim. Ek olarak öğrencilere verilen çeşitli desteklerin daha doğru bir sistemle dağıtılmasını, toplumun öğrenen insana daha fazla değer vermesini bir dilek de olsa eklerdim.
