Yıldızları görmek için başımızı kaldırma zamanı

İnönü Üniversitesi Hukuk Fakültesi 3. sınıf öğrencisi

Malatya

Fakülteye başladım başlayalı neredeyse her gün ay sonunu nasıl getirebileceğimi düşünüyorum. 550 TL KYK bursu alıyorum ancak hiçbir şeye yetmiyor. Ailem yardımcı olmak istiyor fakat benim dışımda okuyan 3 kardeşim daha var ve bana her ay düzenli para gönderebilecek durumları yok. Bu yüzden okuldan arta kalan zamanlarımda da yarı-zamanlı işlerde ailemden gizli olarak çalışıyordum. Çünkü ailem bu durumu bilse ellerindeki 3-5 inekten birini satmak durumunda kalacaklar, düzenli bir gelirimiz de yok.

OKULDAN SONRA İŞ, İŞTEN SONRA OKUL

Okuldan arta kalan zamanlarımda çalışarak bu geliri elde etmeye çalıyordum fakat işverenlerin öğrenci çalışanlara takındığı insanlık dışı muamele beni bu gelirden bile mahrum bırakıyordu. Çalıştığım bir kafede hafta sonları tam zamanlı çalıp 60 TL gibi bir ücret alıyordum. Bulunduğum ilde kafelerde benim gibi öğrenci çalışanlar saati 5 TL'ye çalıştırılıyor. Paraya ihtiyacım olduğu vakitlerde mecburen okula gidemeyip derslerden geri kaldığım çok oldu. Bu durum derslerde başarısızlığıma yol açtı.

Bizler gelecekte hayatımızı idame ettirmeyi planladığımız mesleğe kavuşmak için üniversite okurken maddi imkansızlıklar ile boğuşmak istemiyoruz. Kitaplar okuyarak, konferanslara katılarak, fikir alışverişlerinde bulunabileceğimiz topluluklara, ortamlara katılarak, kısacası kendimizi geliştirerek hayata hazırlanmak istiyoruz. Ama görün ki durum bundan ibaret, burs yetersiz, çalışma koşulları insan onuruna aykırı.

ÜSTÜNE BİR DE PANDEMİ

Karantina öncesinde kafede garsonluk yapıyordum ve bir anda pandemi dolayısıyla çıkan kapatma kararları ile işimden oldum. Bu durum maddi anlamda eksiklik oluşturdu tabii ki. Aile evimin köyde olması dolayısıyla fazla bir giderim olmadığı için aile giderlerine yardımcı olmak amacıyla bursumu kullandım.

Evde bilgisayar, internet vs. olmadığı için kardeşlerim ve ben ders kitaplarımızı okuyarak derslere çalıştık aslında. Gerekli yerlere durum hakkında başvuru yapmamıza rağmen bir sonuç alamadık maalesef.

Bu dönemde maddi durumu elverişli olmayan ailelere 1000 TL gibi bir nakdi yardım desteği verildi sadece. Bizim aileden de bir tek bana verildi. 1000 TL verildi ama 9 kişilik bir aileyiz.

Hem ekonomik çöküntü hem de eğitim yetersizliği ile dolu böylesine bir dönemde, bizlerin yanında durup bizlere yardımcı olmalarını beklediğimiz gerek üniversite yönetimlerinin gerekse hocalarımızın salgının faturasının adeta bize kesildiğini gördüğümüz karar ve kuralları bizleri tabii ki de şaşkına uğrattı. Bizler her alanda zaten zor bir dönem içerisinde bulunurken üstüne aleyhimize yapılan haksızlıklar ve hukuka aykırı olarak alınan kararlara akıl sır erdirmek imkansız.

Birçok üniversitedeki kamera ve mikrofon zorunluluğu bu haksızlık ve hukuksuzluğun somut örneklerinden biri. Bu karar kişisel hayatın gizliliğine tamamıyla aykırı olmasının yanında, evinde internet, bilgisayar hatta TV bile olmayan binlerce öğrenci varken böyle bir karar almak hangi akla hizmet anlam veremiyorum şahsen.

Bunun yanında ikinci öğretim öğrencilerin harç ücretlerini yatırmaya devam etmesi de geliyor. Okulların fiziki olarak kapalı olduğu bir dönemde alınan böyle bir karar öğrenci karşıtlığından başka bir şey değildir.

Bazı üniversitelerde öğrencilerin sosyal medyadan başlattıkları dayanışma çabaları ile bu politikalar karşısında kazanımlar elde ettiğini gördük. Bu tür dayanışmalar bizlerin lehine olacaktır. Faturayı bize kesmeye çalışan, sanki salgını biz çıkarmışız gibi bizlere karşıtlık sergileyen tutumlara karşı hep birlikte mücadele etmeliyiz. Biz yapılan haksızlıklara boyun eğdiğimiz sürece bu haksızlıkların sahipleri daha da cesaretlenecek. Onlara bu cesareti vermeyelim. Unutmayalım ki başını eğenler değil ancak baş kaldıranlar görebilir yıldızları.