Mektup: İş için arkadaşlarımızla birbirimize düşüyoruz

Esenyurt’tan bir kadın işçi

Merhaba Evrensel okurları;

Ben İstanbul Esenyurt’ta evlere temizliğe giden bir kadın işçiyim. Size pandemi geldiğinden beri neler yaşadım, neler yaşıyorum biraz anlatmak istiyorum. Pandemiden önce bir sürü günlük temizlik işi olurdu ama son bir yıldır toplasanız 10 kez anca gidebildim işe. E haliyle bu işe gidememenin hem ekonomik hem de psikolojik etkileri oldu. Bu da bana kendimi tükenmiş hissettirdi tabii ki.

Uzun vadeli borçlara girmek zorunda kaldım, evde pişen yemek uzun zamandır hep tek çeşit. E benim çocuğum var, okulu var. Evin internetini kapattırmıştım, gittim borçlandım açtırdım tekrar. En ucuz paket 190 lira. Bilgisayar da yoktu, abimin işyerinden bir tane alabildim, öyle yeni filan değil. Geçen sene saat 5 dedi mi bırakırdım işi, pandemiden sonra 6-7, artık kaça kadar sürerse... Üstelik patronlar da artık “İşine gelmiyorsa git” diyorlar. Hatta benim geçtiğim, dokunduğum yerleri görünce “Çamaşır suyuyla sildin mi oraları?​” diyor, sanki hastalıklıymışım gibi muamele görüyorum. Eskiden patronumuzla evde bir çay demleyip oturup içerdik, şimdi içeri girince herkes vebalı gibi davranıyor. Alınan önlemler ise her yerde olduğu gibi yetersizdi. Hatta bu süreçte günlük sigortamı bile yapmadılar, halbuki yapabilirlerdi. Ya da ben evde temizlik yaparken evde kimse olmayabilirdi. Sonuçta benim kullandığım her şey kimyasal, en azından o malzemeleri daha doğal, daha kaliteli alabilirlerdi ama tabii ki almadılar. Bizden kıstılar, kıstıkça kendi zenginlikleri büyüdü tabii. Bu zamanlarda daha iyi besini olan, vitaminli yemek filan verebilirlerdi, ama o da yok.

Sadece bunlar değil tabii, bu işin bir de benim eve yansıyan kısmı var. Geçen sene 300 liraya gittiğim ev şimdi 250 TL veriyor. Ama gel gör ki zamlar arttı, benim ücret düştü. Geçen sene en soğuk zamanlarda açıp 400 lira ödediğim doğal gaz bu sene oldu 600 lira. Aldığım verdiğimi karşılamıyor ki! Bu da bayağı sinir yaptı bende, nasıl olacak, iş yok, para yok nasıl yapacağım diye çok sinirli bir süreç geçirdim. E şimdi iş de yok, eskiden kırk yer birden arardı, şimdi arkadaşlarımızla da zaman zaman birbirimize düştüğümüz oluyor. Ben gideceğim, sen gideceksin tartışması oluyor aramızda. Biz hepimiz, herkes bir sürü ceremesini çekti bu pandeminin hâlâ da çekiyoruz. Sorumlusu da bu sistem, bu yönetim, Erdoğan. Herkes birlik olup ses çıkarmadıkça, bir araya gelmedikçe, sustukça daha çok ezileceğiz.

Kadın işçilerin sorunları derinleşti: Angarya, ücret eşitsizliği, yoksulluk