Yevmiyeli çalışan bir işçi yazdı: Gelecek istiyorsak birleşmemiz gerekiyor

Dilovası’dan bir işçi

Ben 25 yaşında genç bir işçiyim. Dilovası’da oturuyorum. Buraya 2000 yılında geldik. Burası kanser oranlarının yüksekliği ile meşhur bir yer. Sadece kovid-19 salgını yok, kanser salgını da var. Çünkü hava kirliliği çok fazla. Çünkü şehrin dört bir yanı OSB’ler ve fabrikalarla dolu... Fabrikaların pisliğini biz çekeriz ama iş başvuruları yapsak bizi tercih etmemek için uğraşırlar. Burada oturan gençler eğer çalışıyorsa, en pis işlerde ve güvencesiz işlerde çalışır. Hatta yüzlerce fabrikanın servisi de yoktur. Çünkü buradan işçi çalıştırmak istemezler. Burada çalışan işçilerin güvencesi yoktur. Sahipsizdir. Bir iki fabrika hariç sendikanın ‘s’si yoktur. İş var ama hazinenin ortasında işsiz kalmak böyle bir şey.

İş var dediysek de düşük ücretten bahsediyorum. Tabii mecbursun çok çalışmaya, çünkü çalışanların çoğu asgari ücretli ve bol mesaili işlerde çalışır. Misal Dilovası’da oturanları fabrikada amir yapmazlar. Ben küçükken pek idrak etmezdim ama şimdi anlıyorum. Dün kulağımla duyduğum ama inanmadığım koşullarımızı, iş aramaya başlayınca gerçek olduğunu anlıyorum. İş başvurusuna gittim. Bana söylenen “Bol mesai var. Paranı kazanırsın” sözü oluyor. Sabah 8 akşam 8 çalışmamızı istiyorlar. Bu hayat mı? Allah aşkına biri söylesin. Çok çalışmayı bana lütufmuş gibi sunuyorlar. İş başvurusu yaparken yaş sınırı koyuyorlar. Ama fabrikalarda patronlar emekli çalıştırıyor. Hani yaş sınırı vardı? Burada çelişki var ve patronlara bu fırsatı veren iktidardır. Çünkü emekliye hangi ücreti versen kabul eder. Çünkü sigortası yok. Anlayacağınız emekli çalışanın maliyeti daha düşük.

Şimdi ben yevmiyeli işe gidiyorum. Sadece günü kurtarıyorum. Çevremde işsizlik de artmış durumda. İlçede işsiz olan genç çok fazla. Bu da insanları düşük ücrette çalışmaya mecbur bırakıyor. Benim kardeşim üniversite mezunu o da benimle paketleme işine gidiyor. Dün duyduğum ama bugün yaşadıklarımız koşullar değişmemiş daha da katmerleşmiş durumda. Biz örgütlü ve sendikalı olsak bugün yaşadıklarımızın çoğunu yaşamazdık.

Biz çalmıyoruz çırpmıyoruz. O zaman geleceğimiz ve çocuklarımız için bir şeyler yapalım. Örgütlememiz ve haklarımızı istememiz lazım. Buradan genç işçilere sesleniyorum. Yaşadığımız koşullar çok mu iyi? Tabii ki hayır. Peki, nereye kadar böyle devam edecek? Malum 1 Mayıs yaklaşıyor. Ben daha önce 1 Mayıs’a katıldım. İşçilerin kendi gücünü göstermesi ve işçilerin alanlara inmesi gerekiyor. Özellikle genç işçiler örgütlensinler, sendikalaşsınlar. Korkmasınlar. Bir gelecek kazanmak istiyorsak sesimizi birleştirmemiz lazım. Haydi 1 Mayıs’a!