ODTÜ öğrencilerinin mektubu: Denizlerin bize öğrettiği...
"Egemen güçlerle savaşımızda bize dayatılan umutsuzluğa, bireyselliğe karşı daha iyi günleri hayal ederek, birleşip güçlenerek mücadele edeceğiz ve hep ileri gideceğiz."
Fotoğraf: Evrensel
Damla AKKILIÇ
İlhan Emre SÜER
Danyel AŞKAR
ODTÜ
6 Mayıs 1972; burjuvazinin ve elinde bulundurduğu iktidarın gençlikle savaşında en aşırı saldırganlığı sergilediği günlerden biridir.
O zamanın gençlerinin değişime duydukları inanç ve eşit bir toplum düzeyine erişerek sağlanacak olan toplu kurtuluşa bağlılıkları onları birleşmeye itmiş ve oluşan bu kitlesellikle gençlik hareketi hiç olmadığı kadar güçlenmiştir. Gençlik bu birlikteliğin sesiyle sadece kendi taleplerine sözcülük etmemiş, başta işçi sınıfı olmak üzere sömürülen tüm kitlelerin haklarını savunmuştur. Üniversitelerin içinde öğrenci birlikleri, üniversite toplulukları gibi araçlar ile örgütlenmeye başlayan gençlik hareketi, katlanarak büyümüş ve tüm yurda yayılmıştır. Böylece gençlik ODTÜ’deki rektör ve Kommer protestolarından, İstanbul’daki 6. Filo eylemlerine kadar uzanan emperyalizm ve burjuva iktidarı karşıtı mücadeleler vererek kazanımlar elde etmişlerdir. Bu kitlesel mücadeleden ve getireceklerinden korkan iktidar; çareyi 68 devrimci gençlik hareketi önderlerinden Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan‘ı darağacına göndermekte bulmuştur.
Günümüze baktığımızdaysa gençliğin, zamanında iktidarı böylesine korkuya sürükleyen eski gücünden yoksun olmakla kalmayıp zamanla bu korkunun taşıyıcısı haline geldiğini görüyoruz. Bunun ana sebebi şüphesiz burjuva ideolojisinin son 20 yıldır artan etkisi ile gençliğin bireyselliğe ve umutsuzluğa sürüklenerek kitlesel mücadeleden uzaklaşmasıdır:
Burjuva ideolojisinin etkisiyle, gençler üstün zeka veya çalışkanlığın adaletsiz sistem içerisinde yükselebilmek için yeterli olduğu düşüncesine yönlendirilerek çareyi bu vasıflara erişebilmek için kendilerini paralamakta buluyorlar. Yükselebilmek için hayatları boyunca çalışanların çoğu başladıkları yerden bir milim öteye erişemezken toplumda işlevsiz görünen bu çaba değil toplumu katlara bölen sistemi değiştirmek için sarf edilen çaba oluyor. Aynı ideoloji, mücadelenin önünü kesmenin bir başka yolu olarak gençliğe umutsuzluk aşılıyor. Bireyselleşmenin bütün etkilerine rağmen hâlâ gençlerin içinde kalan toplumsal bilinç kapitalizmin saldırganlığıyla baskılanıyor. Mücadele gerekçelerinin bilincinde, adaletsizlikten memnuniyetsiz olan gençlik; birleşilse de, savaşılsa da bu durumun değiştirilemeyeceğine inandırılıyor. Toplumların ortaklaşa emeğiyle kurulan ve yine aynı şekilde geliştirilen dünyanın; gelişiminin devamında toplumsal iradeye değil egemen sınıfların yardım eline güvenme çelişkisine düşüyoruz.
‘68 hareketinin ve 6 Mayıs’ın biz gençliğe sağlayacağı en büyük katkılardan biri de sorunlarımızın birlikte mücadele edilerek aşılabileceğini göstermesidir. ‘68 hareketinde ODTÜ’de gençlerin öğrenci birlikleri etrafından örgütlenip, forumlar düzenlemesi; rektör protestolarından okulun öğrenciler tarafından işgaline kadar varan eylemler yapması bize göstermiştir ki; bireysel mücadeleyi bırakıp ortak talepleri etrafında azimle birleşen bir gençlik haline gelirsek, burjuva iktidarının dayatmalarına karşı durarak kazanımlar elde edebiliriz. Deniz’in, Yusuf’un ve Hüseyin’in darağacına gönderildiği 6 Mayıs bazı gençler için umutsuzluk çağrışımı yapsa da bu tarihten yapacağımız en önemli çıkarımlar bu isimlerin hâlâ biz gençler için özel bir yere sahip olması ve baskılara, tutuklamalara hatta idam gibi en ağır cezalara rağmen gençlik hareketinin hâlâ mücadelesine devam etmesidir.
Zaman ileri giderken bizlerin hak ve özgürlük olarak geriye gidişimizin sebebi kuşkusuz ilerlemenin motor gücü olan kitlesel mücadeleden yoksun bir şekilde bu gerilemeye karşı duramayışımızdır. Ama bu böyle gitmez; egemen güçlerle savaşımızda bize dayatılan umutsuzluğa, bireyselliğe karşı daha iyi günleri hayal ederek, birleşip güçlenerek mücadele edeceğiz ve hep ileri gideceğiz.
