YKS'ye hazırlanan genç: Kendimi her şeye yetişmeye çalışan biri olarak buldum

Üniversiteye hazırlanan genç bir kadın
Kocaeli

Merhaba Evrensel okurları. Üniversite sınavına hazırlandığım bir dönemdeyim. Diş hekimi olmak istiyorum. 9-10-11. sınıfta derslerimde başarılıydım, çalışıyordum. Sonrasında evin içerisinde ailevi nedenlerden dolayı huzursuzluk arttı, abimden şiddet gördüm, motivasyonum düştü. Derslerime adapte olamamaya başladım, geriledim. Hala çok istiyorum ama artık diş hekimi olmayacağımı düşünüyorum. Çünkü evdeki sorunlar psikolojimi etkilemeye başladı.

Bu süreçte çevrenin durumunu da gözlemlemeye başladım. “Biz üniversite okuyoruz da ne oluyor” diyenler çok. Bir taraftan maddi yetersizlikler var tabi, zorlanıyorum. Babam asgari ücretle ev geçindirmeye çalışıyor. Doğal olarak yetemiyor. Bir şekilde dershaneye başladım. Başlamalıydım çünkü uzaktan eğitimden faydalanamadım, verim alamadım. Kafede çalıştım, kendi kazandığım ile dershane parasının bir kısmını ödedim.

Bu dönemlerde evde sorunlar arttı, Ayşe her şeyi yapıyor mantığı vardı ailemde. Kendimi bir anda her şeye yetişmeye çalışan biri olarak buldum. Okulu bırakmayı dahi düşündüm. Bir test kitabına 85 TL verdim. Belki ekonomik durumumuz iyi olsaydı ailem de kavgalarım olmayacak, eğitim hayatımda daha az sorun yaşayacaktım. “Ailene yük olma Ayşe, çalış Ayşe, kendi ihtiyaçlarını kendin karşıla Ayşe, su getir Ayşe…” Say say bitmez. Genç bir kız ne yapar, bilmiyorum ben. Okullara 2 gün gittiğimiz dönemde arkadaşlar, ders çalışacaklarını söylerken ben “Şu yemeği yapacağım” diyordum.

Artık bende anne bilinci var, her şeyi düzenleme, düzeltme, çekip çevirme geliyor aklıma. Evin annesi, babası, kardeşi, Ayşesiyim… İnsanın yaşıyla değil yaşadıklarıyla büyüdüğünü anladım. Gördüğüm şiddet, yaşadığım bu sıkıntılar sadece benim gördüğüm, yaşadığım şeyler değil. Sokakta, evde, iş yerinde her genç kadının, kadınların hayatlarının belli bir döneminde karşılaştığı ya da sürekli yaşadığı şeyler. Her gün bir kadının şiddete uğradığı haberiyle güne uyanırken, kadınların zor bela geçinmeye çalıştığını duyarken bir gecede İstanbul Sözleşmesi’nden çekiliyorlar.

“Kadın dediğin gülmez”, “Kız şunu yapacak”, “Böyle giyinmeyecek”, “Böyle davranacak” diyenler… Devlet kadını koruma altına almalı, yanında olmalı, ihtiyaçlarını karşılamalı. Fakat kadınlar bunu tek başlarına yapıyor, yapmaya çalışıyorlar. Bu yüzden daha güçlüler, daha güçlüyüz.

Kadın sorunu, hayat pahalılığı, ekonomik kriz, sağlık sorunu, eğitim sorunu gibi tüm bu olumsuzluklar çerçevesinde elbette hiçbir şeyden vazgeçmiş değilim. Çünkü isteklerim var; zorunluklarımıza değil yeteneklerimize göre tercih etmek gibi, ‘şunu yap’ değil kendi istediğimi yapabilmek gibi, tek başıma değil herkesle yan yana, omuz omuza olabilmek gibi…