Ümitle sevmek

Güneş ERDEM

ODTÜ

Sevemedik, biz yeteri kadar sevemedik. Hiçbir çocuğu ve hiçbir çocukluluğu sevemedik. Biri darbe aldığında tamamını kaybediyoruz çünkü. Sana ait olan da bana ait olan da, yitirildi. “…/Korkusu kalmış içimizde terkedilmiş çocukların/Yitik yüzlü fotoğraflar duruyor siyah-beyaz/Kırık bir vazo masanın ortasında/Yıkık dökük odada/Susuz ve çiçeksiz”. Korkularla yaşıyoruz, kim terk edildi? Hangi çocuk nerede öldürülüyor şu an? Ve bizim çocukluklarımız kaç defa daha yaralanacak duyduklarımızla? Neyin zamanı, neyin değil? Yas tutmanın tam zamanı, yasa boğulmanın değil. Bugün, bizde eksik bıraktıkları her şey için mücadele vermenin zamanı, korkacak daha fazla şeyi olanlar varken sinip susmanın değil. Kaybedecek daha fazla vakit yokken tüm çocukları ve çocuklukları sevebilmenin zamanı, yaşanan kötülüklere bahane bulmanın değil. Savaşı yalnızca kendimiz için veremeyiz, korkusuzca sevebilmek ve her bireyin aynı güzellikte sevilebilmesi için savaşın bir ihtimal olduğunu dahi bilmeyenler adına da savaşmanın, tam zamanı.