Eski Arçelik işçisi : Arçelik’in geçmişi, MESS sözleşmesinin bugünü

Eski Arçelik Bölge Depo işçisi
Adana

14 yıl boyunca Adana’da Arçelik Bölge Depo’da çalıştım. 2017 yılında ise işten ayrıldım. Şu anda MESS grup sözleşmeleri başlaması ile metal işçileri ve sözleşme taslakları da gündeme geldi. 100’e yakın işçinin çalıştığı yerde yıllar boyunca işyerinde başımızdan geçenler ve çıkardığım dersleri aktarmak istiyorum.Çay molamızın olmadığı zamanlar oldu. Çıkan yemeklerin çok kötü olduğu, mesaiye kaldığımız zaman yemek hakkımızın verilmediği zamanlar oldu. Çay içmek isteyince, ‘Tüp bitti’ bahanelerini bile duyuyorduk. Gaz rafinereleri olan bir holdingin işletmesinde tüp nasıl bitiyor? Ayda 70 saat mesai yapmışız, ücretler bir geliyor mesainin 20 saati yok. Saymakla bitmez bu 14 yılda çok hak gasbı yaşadık. İstanbul, Çayırova, Ankara’da Arçelik depolarına destek için çalışmaya gittiğimizde fark ettim. Oralardaki işçilerin çalışma koşulları bizden çok daha iyiydi. Onlarca işçinin çalıştığı yerde bize 1 tane bardak veriyorlardı su içmek için. Ankara’da bir baktım herkese bir sürü bardak bile veriyorlar. Adana gibi sıcak yerde çalışırken suyu bile doğru düzgün içemiyorduk, PET bardak bulamıyorduk. Bizim hiçbir hakkımız yokmuş aslında. Kadroya geçtikten sonra hem kendimiz bilinçlenerek hem de diğer yerleri yavaş yavaş gördüm neyin ne olduğunu. Birçok hakkımızı da kazandık zaman içinde.

TÜRK METAL SORUNLARLA İLGİLENMEDİ

Bunlar olup biterken ne zaman hak istesem, sesimi çıkarsam müdürlerin, amirlerin baskısıyla da karşılaştım. Yalan yanlış ifadelerle, işçi arkadaşlarımı yalan söylemeye zorlayarak işten çıkarma baskısı da gördüm. Dik durarak, hakkımı arayarak kendimi savundum hep. 5 yıl taşeronda çalıştım, 2008 yılında kadroya geçtiğimizde sendikalı olmuştuk. Türk Metal’e üyeydik. Birçok kez sorunlarımızı sendikaya dile getirdik, müdürlerle görüştük. Ancak hem sendika bize yardımcı olmuyordu hem de bazı müdürler işçi düşmanı gibi davranıyordu. Sendikayla da çok gerginliğimiz oldu doğal olarak. İskenderun Şubeye bağlıydık ama sendika bizim sorunlarımızı çözmek yerine Adana’ya uğramadan Tarsus’a geçiyordu, biz buna da itiraz ediyorduk. Gelip işyerinde bizim sorunlarımızı çözmeliler diye.

TASLAK YETERLİ DEĞİL

2015’te Bursa’da başta Renault olmak üzere metal işçileri eylemler yaptığı süreci yakından takip ediyorduk. O dönem bizde de 1500 lira hesaba para yatırıldı şirket tarafından. Kendileri bunu işçilerin yanında olduklarını göstermek için yatırdıklarını söylüyor ama aslında tüm işçilere ‘sus payı’ vermişlerdi. Biz de eyleme çıkmayalım diye. O zaman keşke tüm işçiler her yerde birlikte hareket edebilseydi, çok daha iyi olacaktı. Şimdi yeni bir sözleşme sürecinde işçi arkadaşlar. Çalıştığımız dönemlerde taslakların hazırlanma şekli ve içeriği hoşumuza gitmiyordu. Rakamlar yukarıdan sallansa da elimize geçen yüzde 15-20 civarı oluyordu. Bu seneki taslağı ben de inceledim. Saatlik ücreti 20.50 altında olanlara 0.90 TL çekme var. Toplam zam yüzde 29.57 değil yani aslında yüzde 27 istenmiş oluyor. Kelime oyunları ile sözleşme taslağı mı açıklanır?  Şu an içerideki durum şöyle: Ücretler metal işçisinin ortalamasına göre az. Giriş ücreti saatlik 18 lira burada şu an. Ama yine de 20.50 altında alan az kişi var. 7-8 yıllık olup 19.75 civarı saat ücreti olan da var. 9-10 yıllık olup 25 lira saat ücreti ve 15 yıllık olup 27-28 lira olan da var. Arçelik dünyanın birçok yerine de fabrika açtı, rekorlar kırdı 2 yılda. Üstüne bu kadar enflasyon, pahalılık karşısında taslaktaki rakamlar işçiler için yeterli değil.İşçiler ücretler konusunda da çalışma şartlarında da hiçbir şekilde çekinmemeli, her zaman birlik olmalı, sendikalarını harekete geçirmeli.