Hayata 1-0 geriden başlıyoruz

Nazlı ERAYGEN

Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi

Bu ülkede kadın olmak zaten zorken pandemi süreci bunu en az ikiye katladı diyebilirim. Mutlu değilim ve anlaşılmadığım, önemsenmediğim bir evde iki yılı aşkın bir süre yaşamak çok zordu gerçekten. Ebeveynlerin çoğu çocuklarını anlamıyor, gerekli ilgi alakayı sunmuyor. Belki de böyle büyüdükleri için ama bunun bir şekilde değişmesi lazım. Bu süreçte bazen kendimi basit biri olarak görüyordum. Neden mi? Çünkü mutlu olmak, ruh halimi değiştirmek istediğimde ya da yapacak güzel bir şey bulduğum zamanlarda hep önüme engeller koyup hevesimi kırdılar. Bunu hak etmiyordum, hiç kimse bunu hak etmez zaten. Biz genciz arkadaşlarımızla buluşup vakit geçirmek isteriz, hobilerimiz vardır. Sportif açıdan kendimizi geliştirmek ya da iyi hissetmek için bunu yaparız. Bir yere tıkılıp kalmaktansa daha sosyal, daha aktif olmak isteriz.

KALİTELİ BİR EĞİTİMİN ÖNÜNDEKİ BARİYERLER

Ben kendi kariyerim için ve ülkemden uzaklaşmak, daha iyi ve kaliteli bir eğitim almak isteyebilirim ama önümde bariyerler var ve ben bunları aşamıyorum. Belki de eskisi kadar umutla bakamıyorum hayata ve yetemiyorum kendime. Yapmamı istedikleri şey onlara layık bir evlat olmak yani benim hiç fikrim olmasın, onların söylediklerini harfiyen yerine getireyim. Bir hizmetçi gibi sadece onlara hizmet edeyim! Eminim bir erkek çocuğu olsaydım bu kadar zorluk yaşamazdım, daha özgür olurdum, toplumun kız çocukları üstündeki baskısından uzak olurdum. Birçok konuda erkeklerden 1-0 geriden başlıyoruz.

GELECEĞE DAİR KAYGILARIMIZ ARTIYOR

Eşit değiliz ve toplum kendini, düşüncelerini değiştirmediği sürece de bu çok zor. Üniversiteye gitmek hayallerimden bir tanesiydi. Gittim, tam olarak beklediğim gibiydi her şey. Çok sevdiğim arkadaşlarım ve dostlarım oldu, onlarla mükemmel vakit geçirdim. Günlerim çok güzel ve eğlenceli geçiyordu kendimi daha özgür ve özgüvenli hissediyordum. Ne yazık ki bu hayal kısa sürdü sadece yarım dönem gidebildim üniversiteye. Okullar kapandı ve sosyal hayatımız sonlandı. Genciz sonuçta bu yaşlarımız geri gelmeyecek, kendimizi her alanda geliştirip zamanımızı dolu dolu geçirmemiz bizim için çok önemli. Ama artık çok umutlu bakamıyoruz hayata, ülkenin gidişatı iyi değil ve haliyle geleceğimizden kaygı duyuyoruz.

Üniversitede olmamız gereken zamanı evde geçirdik. Okullar açılıyor, üniversiteye gidebileceğim ama sadece bir senem kaldı. Bir senede ne yapılabilir ki? Arkadaşlarımla mı vakit geçireceğim, staj mı yapacağım, KPSS’ye mi çalışacağım, kültürel olarak kendimi mi geliştireceğim? Bölümüm için deneyimlemem gereken şeyler var, çoğu yeri gezmem ve ders çalışmam lazım ve öğrenmek istediğim diller var. Bu kadar kısa bir sürede bunların hepsini yapabilecek miyim, bilmiyorum. Umarım her şey bizim istediğimiz gibi olur…