“Çözüm için emek harcamalıyız”
İmza toplama süreci öğrencilerin “Ne yapabiliriz?” sorusuna kısmi cevap olurken bizleri de bir araya getiren sorun ve taleplerimizi anlamamızı sağladı.
Samet
Hacettepe Üniversitesi
Uluslararası İlişkiler Bölümü 2. sınıf öğrencisiyim. Online dönemde yüz yüze eğitime hazırlık için tatil yerlerine gidip harçlık biriktirmek istedim. Yurt ücreti, arkadaşlarla eğlence ve eğitim için bir miktar biriktirebildim. Ama okullar açılınca yaptığım ekonomik plan alt üst oldu. “Yurt ücretine 100 TL zam gelmiş”e bile üzülemeden okul içerisindeki işletmelerde yiyecek ve içecek ücretleri arttı. Bu da sosyal alanlar için yaptığım plandan kısmama ve en temel ihtiyaçlarımı karşılamaya yönelmeme neden oldu. Pahalılığı bir yana, yurdun öğrencilere ilgisi çok az. Temizlik ve hijyen kötü. Salgın koşullarında bu durum iyice beni tedirgin ediyor. Yurdun kafesi ise yukarıda anlattığım zamlardan ayrı tutulmadı. 3 TL’ye aldığım patates ekmek 8 TL oldu, her şey zamlandı. Bu alanlar dışında yemek yiyeceğimiz tek yer yemekhane kalıyor. Ama yemekhanenin de porsiyonları azaltılmış ve yemek dağıttıkları tabaklar pis. Yemeklerden solucan çıkıyor.
Ne yapacağım sorusunu kendime sorarken okul içerisinde imza toplanmaya başlandı. Bence bu dönem için en iyi yollardan biri ama çevremdekilerin en çok sorduğu soru: “Taleplerimiz kabul edilir mi?” Kendi bölümüm özelinde anladım ki öğrenciler sürekli sorunları tartışmaktayken buna karşı ne yapacağını bilmiyor. Bu süreç öğrencilerin “Ne yapabiliriz?” sorusuna kısmi cevap olurken bizleri de bir araya getiren sorun ve taleplerimizi anlamamızı sağladı. Kendi arkadaşlarımın ilgisi de taleplerimizin yerine getirilebileceğini gösteriyor. “Dilekçeden beş tane bana ver, yurttaki arkadaşlarıma vereyim”, “Şu bölümde de arkadaşlarım var, dilekçeyi onlara da ulaştırayım” deniyor. İmza sürecinin nasıl sonuçlanacağı bizlerin ne ölçüde birleşeceğimizle de alakalı. Bu yüzden olabildiğince yaymalı, tartışmalı ve çözüm için emek harcamalıyız.
