2013: Hem umutlu hem zorlu bir yıl

“Ülkeleri, ekonomiyi veya avroyu kurtarma” adı altında, kıta genelinde halka ve emekçilere kemer sıktırmayı çözüm diye sunan egemenler aslında kendi çıkarlarını kurtarma telaşındalar. Ancak ne var ki rutin bir şekilde hazırlanan bu paketlerin bir çözüm olmadığı her geçen dün daha iyi görülmekte.

Bu açıdan yılın sözü olarak “kurtarma rutinliği”nin seçilmesi dönemin ruhunu yansıtıyor.  Yılın sözü 2011’de “stres testi”, 2010’da da “öfkeli vatandaş” olarak seçilmişti.

2011’İN AVRUPA’DA DEVRETTİKLERİ

2011’in 2012’ye devrettiği “Arap Baharı”, “Libya”, “Suriye”, “Avro krizi”, “krize karşı mücadele”, “işsizlik ve yoksulluk”, “NSU cinayetleri” ... gibi pek çok olay ve gelişmenin hangi yöne gideceği bakımından belirsizliklerin kısmen ortadan kalktığı, daha da netleştiği bir yıl olarak geçti 2012.

Örneğin, AB, Avrupa Merkez Bankası ve IMF’den oluşan “Troyka”nın, bütçe açığının yaşandığı Güney Avrupa ülkelerine dayattığı acı reçetelerin çözüm değil, işsizlik ve yoksulluğun artmasına neden olduğu artık daha geniş kesimler tarafından görülebilmekte. Zira kıta genelinde sınıflar arasındaki uçurum derinleşirken, adaletsizlik, işsizlik ve yoksulluk gözle görülür, hissedilebilir şekilde yaygınlaşmıştır. Ve bu artık sermaye basını, araştırma kurumları ve politikacıları tarafından da dile getiriliyor. Bu durum Almanya’da geniş yelpazedeki örgüt ve kurumların bir araya gelerek “Umfairteilen” adı altında onbinlerce insanın katıldığı gösterilere de vesile oldu.

Kıta genelinde 115 milyondan fazla insanın yoksulluk içinde yaşaması da gelinen durumun en somut ifadesi. Başka bir deyişle, Avrupa genelinde işsizlik, yoksulluk, gelir adaletsizliği, İkinci Dünya Savaşı’ndan bu yana ilk kez bu denli yükselmiş. Özellikle de gençler arasında. Örneğin, krizin yaşandığı Güney Avrupa ülkelerinde 25 yaşından küçük gençler arasında işsizlik yüzde 50’leri aşmış, genç kuşaklar arasında gelecek endişesi daha da büyümüş durumda.

Bu aynı zamanda, “krizi çözme” adına rutin bir şekilde dayatılan politikaların iflas ettiği anlamına geliyor. Ancak, uluslararası rekabet, kriz koşulları vb. etkenlerle kendi çıkarlarına daha gözü dönmüşçesine sarılan sermaye sahipleri, çareyi mengeneyi daha da sıkmakta görüyor ve bu da  kısa dönemli rahatlamalar yaratsa bile ne ekonominin ne de halkın sorunlarını azaltmıyor terinse daha da arttırıyor.

2012’de ortaya çıkan dikkat .ekici olgulardan birisi de, kıta genelinde krize karşı işçi sınıfı cephesinde mücadelenin, önceki yıl(lara) göre daha canlı ve birleşik bir karakter kazanması oldu. Yunanistan, İspanya, Portekiz ve İtalya’da 14 Kasım’da genel grev ve genel direnişlerle doruğa çıkan birleşik hareket, dayatılan sermaye reçetelerine karşı güçlenip gelişmesi, 2013 yılında da sürecek gibi görünüyor.

Ve şimdiden, 2013’de emekçi sınıflar arasında kapitalist sisteme ve onun kurumlarına karşı biriken öfkenin kendisini daha güçlü bir şekilde dışa vuracağının işaretleri var.

Keza, AB’de ulus-devletler arasındaki çıkar çatışmaları ve çelişkilerin derinleşmesi de önümüzdeki yıla güçlü bir şekilde devrediliyor.

AB tarafından görevden alınan Berlusconi ve partisinin, avro/Alman karşıtlığı üzerinden seçim kampanyası yürütmeye hazırlanması da bunun bir işareti olarak görülebilir.

Bu aynı zamanda, krizden en çok karlı çıkan ülkelerden biri olan Almanya’nın Fransa’yla birlikte AB’yi kendi çıkarlarına göre dizayn etme politikalarının da güçlü bir şekilde tökezlemeye başladığı anlamına geliyor.

Almanya açısından gelişmelere biraz daha yakından bakıldığında, önümüzdeki yıl içinde genel seçimlerin yapılıyor olması nedeniyle, sistem partilerine tepki ve onlardan kopuş ve bu kopuşun bir bölümünün sistem içi kanallara akıtılması söz konusu olabilecek. Bunun yanı sıra NPD’nin kapatılması konusunda atılan adımlar bu buna bağlı gelişmeler şimdiden önümüzdeki yılın en çok konuşulacakları arasında yer alıyor.

Hem Almanya, hem Avrupa hem de dünya genelinde olup bitenlere baktığımızda, 2013’ün sermayenin dayatmaları, hak gaspları, işsizlik, yoksulluk, savaş ve silahlanma açısından kolay bir yıl olmayacağı ortadadır. Çünkü egemen sınıflar 2012’de yarım bıraktıklarını 2013’te tamamlamayı hedeflemekteler. İşçiler ve emekçiler açısından ise, dayatılan bütün bu politikalara karşı direniş ve mücadelenin güçlenmesi, hem daha gerekli hem daha mümkün hale gelmiştir. Üstelik bu mücadele sadece basit hak alma, mevcut durumunu koruma ile sınırlı olmayıp, sorunları doğuran nedenlere, temeldeki çelişkilere yönelme eğilimi de taşımaktadır. Çünkü insanca çalışma ve yaşama hakkının önündeki engelin, “bütün kötülüklerin anası olan kapitalizm” olduğu gerçeğini bugün Avrupalı emekçiler açısından daha kolaylaşmıştır.

Bu nedenle 2012’de başta Avrupa olmak üzere dünyanın diğer kıtalarında köhnemiş rejimlere, insanlık dışı yaşam koşullarına ve dayatmalara karşı verilen mücadeleler geleceğe daha umutla bakmak için daha fazla neden olduğunu pek çok nedeninin olduğunu yeterinde ortaya koyuyor.

Unutulmamalıdır ki; olumsuzlukları olumluya, kötülükleri iyiye, umutsuzluğu umuda çevirmek ancak güçlerin birleştirilmesiyle mümkündür. (Köln/EVRENSEL)