Katman katman büyüyen bir kin öyküsü: Yan Etki

Alper KAYA

Pekin Azer’in, 2020 Los Angeles International Film Festivali’nde “En İyi Film” ve “En İyi Yönetmen” ödüllerini kazanan ilk uzun metraj filmi “Yan Etki” ile katman katman büyüyen bir kin öyküsünü anlatıyor. Film, geçtiğimiz hafta Türkiye’de vizyona girdiyse de kendisine sadece 19 salonda yer bulabildi.

Filmde, günümüzden yıllar sonra uyanan bir karakterin öyküsünü anlatan Azer; bu öyküyü katmanlı bir biçimde izleyiciye sunarken hem tanıdık hem de yepyeni bir anlatı üslubuna başvuruyor. Türk sinemasında pek göremediğimiz biçimde bilim kurgu altyapısını gerilimle harmanlayan “Yan Etki” filmi, her şeyden önce bir hikaye anlatmaya çalışıyor. Bu yönüyle de birbirinin kopyası işler çıkarmaktan beis duymayan son dönem yerli filmlerimizden birkaç adım öne çıkmayı başarıyor.

Cem, yıllar sonra kendisine geldiğinde İstanbul’u harap bir halde buluyor ve kendisine, dolayısıyla da şehre, ne olduğunu anlamaya çalışıyor. Bunu yaparken de hafızasını yoklayarak en son anımsadığı anılarına sığınıyor.

ALT METİNLERİNDEKİ SINIF ÇATIŞMASI

Cem karakteri, bir laboratuvarda çalışıyor. Bu laboratuvarı işleten kişiyi ise sonraki sahnelerde mason locası temsili bir yapıya dahil olurken görüyoruz; niyetlerinin de pek iyi olmadığı açık bir biçimde aktarılıyor. Cem, yakalandığı bir rahatsızlığı iyileştirmek için laboratuvarda geliştirilen ilacı kendi üzerinde denemesinin ardından iyileşmeye başlıyor. İyileşmenin yanı sıra, Cem’de kısa süreli geleceği görebilme ve olacak olumsuzlukları engelleyebilme yeteneğinin gelişmesi ile laboratuvarda onunla birlikte çalışan arkadaşları da söz konusu karanlık yapının hedefi haline geliyor. Ancak ilerleyen süreçte, locavari yapının içinde de farklı sınıfsal çatışmaların başlaması söz konusu oluyor. “Kin ilaçları” isimli bu yapının kendi içindeki çatışmaları ve ilacın kısıtlı bir kesim yararına geliştirilmesini hedefleyen karanlık yapının geliştiricileri engelleme süreci filmin olay örgüsünü şekillendiriyor.

YENİ HİKAYELERE İHTİYACIMIZ VAR

Pekin Azer, filmde çok güzel bir üslup tutturuyor. İlacı kendi üzerinde deneyen Cem’in, her doz alışında ve bu ilaçtan kaynaklı yaşadığı ruhani gel-gitlerinde seyirci bir imaj bombardımanına tutularak Cem’in hislerine, bedeninde ve ruhunda yaşanan dalgalanmalara eşlik ediyor. Bunu anlatmak için, 2000’li yılların başından bu yana 3D ve animasyon sektörünün içinde olmasının yarattığı tecrübeyle oldukça iyi bir altyapıyı geliştirebilen Azer; tanıdık bazı filmler ve kitaplardan da esintiler içeren öyküsünü Başrol Oyuncusu Hakan Eratik’in sırtladığı sınıfsal çatışma anlatısı ile birleştirmekte zorlanmıyor. Hikaye katman katman açılırken, bir ilacın dozlarını artırıyormuş hissine kapılmamızı hedefleyecek biçimde yeni anlatılar geliştirmeyi başarıyor.

Küresel ilaç sanayisi, 2019’un sonunda 1.3 trilyon USD seviyesine yükselmişti. 2018’e nazaran yüzde 4 büyümüş olan sektör; 2020-2023 yılları arasında ortalama yüzde 4.5 büyümeyi hedefliyor. Dolayısıyla muazzam bir pazar ve bu pazarın inanılmaz bileşenleri söz konusu. Bu rakamların üzerine son dönemde yaşadığımız pandemiyi de hesaba katacak olursak öngörünün gerçeğe dönüşmemesi için herhangi bir sebep yok.

Dolayısıyla, bize yeni hikayeler gerekiyor. Sektörler gelişirken, sınıf çatışmaları da oldukça güçleniyor. Adaletsizlik artıyor ve fakir daha çok fakirleşirken zenginin daha çok zenginleşmemesinin önündeki engeller de birer ikişer kalkıyor.

Elbette ki “Yan Etki” filminde eleştirilecek, olumsuz açılar da var. Yan rollerdeki oyuncuların cılızlığı, haberlerin gösterildiği televizyon sahnesinde alt yazı metinlerindeki yazım hataları gibi filmin anlatısını ofsayta düşüren detaylar yok değil. Ancak bunların hiçbirisi, daha afişini görür görmez yüzlerce salona buyur edilen, bir sahnesi dahi izlenmeden dağıtımcılar tarafından salonlara pazarlanan, kendisinden önceki türdeşlerinden farklı hiçbir şey anlatamayan yerli sinema filmlerimiz arasında sadece 19 salonda gösterime sokulan “Yan Etki”nin bir mücevher gibi parlamasına engel olamıyor.