Bir teşekkür ve iç dökme yazısı: Metin'in yeleği

Meryem GÖKTEPE*

10 Nisanlar bizim için hep zor oldu, Metin’den sonra. O’nsuz, O’nun pastasını üflüyoruz yıllardır, O’nun için düzenlenen ödül töreninden sonra.

Bu 10 Nisan diğerlerinden daha da duygu yüklüydü. Sabah kalktık, akşam Metin Göktepe Ödülleri verilecek. Mesaj kutumda bir not… ‘Ben Metin’in çok eski arkadaşıyım’ diye başlayan: “Ben Metin’in çok eski bir arkadaşıyım. İsmim Özlem. Uzun zamandır içimi yakan bir şey var. Metin bana gazeteci yeleğini vermişti, muhtemelen tüm resimlerinde üzerinde olan. Hiç yıkamadan ve kullanmadan sakladım. Onu annesine vermek istiyorum ama üzmek de istemem. Size danışmak isterim. Beraber gittiğimiz tatilden sizde olmama ihtimali olan fotolar da olabilir. Bu kadar geç ulaştığım için kızmayın lütfen ondan bir parçayı saklamak benim için çok değerliydi. Ama yeri annesinin elleri.”

Önce inanamadım… Metin’in yeleği… Bunca yıl sonra…

Ve telefonlar alındı. Aradım hemen… Hemen konuşamadım, sonra ‘Merhaba ben Meryem’ diyebildim. Başka söz söylemeden gelen gözyaşları, hıçkırıklar… Ne ben ne de Özlem susabiliyor. Sonra anlatıyor neden gelemediğini… Sonra anılarını peşi sıra paylaşıyor… Tatile gittiklerini… Neden gelmediğinin önemi yok artık, bu an önemli… Metin’in birlikte nefes aldığı, güldüğü, paylaştığı her saniye çok kıymetli.

METİN’İN GÖRÜNTÜLERİ…

“Bugün ödül töreni var” diyorum, “Gelseniz aslında…” Çok uzakta olmasına rağmen ikiletmiyor… Yüreğim ağzımda bekliyorum akşamı… Daha Özlem’i görmedim… Tören başlıyor… Sabah yaşadığımdan sonra ikinci kez çarpılıyorum. Ekranda ölesiye özlediğim kardeşimin görüntüleri… Metin Cumartesi Anneleri ile. Hep onlarlaydı da… Takılmış kameralara… Öyle canlı… Salonda Özlem’i arıyor gözlerim, buluyor da… Ekranda Metin’in hiç görmediğimiz görüntüleri ve Metin’in yeleği. Törende tutmak için direndiğim yaşlar durmuyor artık…

Ve sonra… Ah anlatmak bile ne zor… Liseden arkadaşları geldi Metin’in, evimize… Metin’i anlattılar, capcanlı hayali, anıları… Çekiştirdik de Metin’i… Öyle gerçekti ki… Uzansam tutacakmışım gibi… Öyle gerçek…

Bu yazı bir iç dökme, bir teşekkür yazısı da aslında: Özlem sana çok teşekkür ederim. Ve Metin’i unutmayan, anlatan herkese, her şeye…

ARKADAŞLARIN YAŞ ALMIŞ, SEN HEP 28’İNDE

“Ölür ise ten ölür, canlar ölesi değil”. Yunus Emre ne güzel söylemiş.

Metin’in yeleği, karşımda, kokusu burnumda. Ahhh kara gözlü canparem… Bir bilsen… Arkadaşlarını görünce hissettiklerimi. Onlar yaş almış, sen hep 28’inde… Senin 54’ünde nasıl olacağını düşündüm onlar anlatırken… Güleç, ışıl ışıl gözlerini, dudağında hep asılı kalan gülüşünü…

Sonsuza dek dün gibi hafızamda, yüreğimde kalacak olan Metin’im seni çok özlüyorum. Doğum günün kutlu olsun, iyi ki doğdun, iyi ki vardın, iyi ki varsın, iyi ki kardeşimsin…

*Metin Göktepe’nin ablası