“Ben nasıl okula gideceğim?”

İTO Mesleki ve Teknik Anadolu Lisesinden bir genç

Ben 17 yaşında, 11. sınıfta okuyan bir öğrenciyim. Bu satıları okurken tahmin edersiniz ki ekonomiden ve eğitim sisteminden bahsedeceğim. Buraya bu sıkıntıları yazmak yerine gelecek hayallerimi yazmayı, başarılarımı yazmayı çok isterdim fakat günümüz şartları bunlara izin vermiyor. Bir öğrenci olarak ekonomik sıkıntıyı çokça çekiyorum. Bir yağ fiyatının yüksek meblağlarda olması, bir ekmeğin 5 TL olması, meyve ve sebzenin fiyatlarının uçması… Düşündükçe o kadar çok sıkıntılar aklıma geliyor ki “Ya biz nasıl yaşayabiliyoruz?​” sorusunu soruyorum kendime. Benim ayriyeten 3 kardeşim daha var. Annem ev hanımı, babam asgari ücret ile çalışan bir işçi. Geçinemiyoruz, geçinemiyoruz! Lise öğrencisi olarak üzerimde para taşıyamıyorum çünkü yok! Okula evden yemek götürmek yerine kardeşlerim götürsün diyerek yemek yemiyorum. Ben dayanabilirim ama 6 yaşındaki bir çocuk dayanamaz. Peki sokaktaki diğer çocuklar ne yapacak? Onları açlığa alıştırmak nasıl bir vicdan? Onlarca, binlerce çocuk ailesine yardım etmek veya okumak amacıyla çalışıyor. O çocuğun sokakta kahkaha atarak oynaması gerekmez mi? Herhangi bir öğrenci arkadaşımın derslerine odaklanması gerekirken neden geçinmeye çalışıyor? Şu an birçok gencin imkânı olsa Türkiye’den ilk fırsatta gideceği gerçeğini kimse değiştiremez. Bizi ülkemizden soğutuyorlar. 

ONLARA BOYUN EĞMEYECEĞİZ

İkinci konu ise eğitim sistemimiz. Çok bir şey demek istemiyorum çünkü görünen köy kılavuz istemiyor. Eğitimde o kadar düşük bir seviyedeyiz ki ne yazacağımı bilemiyorum.  Önceden geleceğimizi kurtarmak için okumaya çalışırdık fakat şimdi onu da yapamıyoruz çünkü elimizde bir gelecek kaygısı var. Ülkede öğrencilerin okuyup bir yerlere gelmesini istiyorlar fakat sadece istemek ile kalıyorlar. Üniversite mezunu bir öğrenci kasiyerlik yapıyor, bu nasıl bir adalet?  Bir test kitabı 100 liradan aşağı değil, biz nasıl okuyalım? Her gün minibüse, metrobüse, Marmaray’a zam geliyor. Ben nasıl okula gideceğim? Bunlara artık çözüm bulunması gerekiyor. Artık sesimizi duymaları gerekiyor. Aksi taktirde ülkece yavaş yavaş gençleri kaybediyoruz. Bizi kaybediyorsunuz… Bu sorunlar karşısında biz gençler olarak mücadelemizi sürdüreceğiz.1 Mayıs’ta, babamın da bir parçası olduğu işçi bayramında mücadelemize devam edeceğiz. Çünkü biz gençler, gelecek kaygısıyla yaşamak istemiyoruz. Bu gelecek kaygısını da vereceğimiz mücadeleyle ortadan kaldıracağız. Onlara boyun eğmeyeceğiz.