Bizim çam ağaçlarımız mı vardı!?

Ben Gebze plastikçiler sanayinde çalışan 24 yaşında işçi kadınım. Görevim kalite kontrol. İlk bir sene taşeronda çalıştım, sonra fabrikanın kadrosuna alındım. Günde 12 saat çalışıyorum. Dolasıyla hayatla hemen hemen bağlantım yok gibi. Evle iş arasında gidip geliyorum sadece, dışarda ne olup bitiyor hiç haberim bile olmuyor. Sosyal aktivitem sıfır, gazete okuyamıyorum, kitap-dergi vs. okuyamıyorum. Ülkede olup bitenleri 1 hafta sonra duyuyorum o da mahalledeki komşulardan, ayaklı gazete gibiler sağ olsunlar :) Televizyon izleyemiyorum, ben de herkes gibi dizi izlemek istiyorum ama ben daha ilk reklam girmeden koltukta horlamaya başlıyorum bile… Ben sadece saatlerce bir elimde kumanda bir elimde de buz gibi ayranla televizyon izlemek istiyorum, sadece bu bile yüzümün gülmesi için yeterli.
Bakın ne anlatacağım… Fabrikada öyle bir hal almışız ki bir elimde tespih, kollarım arkada fabrikanın ortasında volta attığımı biliyorum. Çoğunlukla erkeklerle çalışıyoruz ve onların da işi gücü iddia olmuş. Şeytan beni de dürttü ben de oynadım ve bayağı da kaptırmıştım kendimi. Şimdi ise ara sıra oynuyorum. Dengem fena bozuldu burada benim. Ailemle iki kelime edemiyorum, arkadaşlarla vakit geçiremiyorum. Bu fabrikaya girdiğimden beri bir sevgilim bile yok. E nasıl olsun ki! 12 saat fabrikadayım, başka insan yüzü gördüğüm mü var ki? Ama zaten buradaki evli kadınları gördükçe evlilikten, ilişkiden soğuduk. Onlar bile eşlerini çocuklarını göremiyor, fabrikadaki işler yetmiyormuş gibi bir de ev işleriyle uğraşıyor yazık yani ben böyle hayatım olsun istemiyorum.

Annem 8-9 ay önce bizim bahçeye küçük çam ağaçları dikmiş bunu da bana söylemiş. Kar yağdığında çam ağaçları kökten kırılmış. Akşam işten geldiğimde annem “çam ağaçlarım kırıldı” dedi, anneme döndüm dedim ki “bizim çam ağaçlarımız mı vardı?​” Annemle bir müddet bakıştık, e hatırlamıyorum ki kendimi unutmuşum ben, onu mu unutmayacağım. Annem bu halimi görünce hep “işten çık kızım” diyor ama çıkamam ki…

Bu işyerinde artık sinirlerimiz de psikolojimiz de altüst oldu. Şartlar o kadar zor ki bazen dayanamayıp kadınlarla tartışabiliyoruz, istemeden birbirimize kötü laflar edip kavga edebiliyoruz, sinirimizi birbirimizden çıkarabiliyoruz. Maalesef bu sistem bizi 12 saat yan yana çalıştığımız, dert ortağı olduğumuz arkadaşlarımızla bile karşı karşıya getiriyor.
İşte ben böyle bir işyerinde çalışmaya çalışıyorum. Bilmiyorum ne kadar devam edecek böyle… (GEBZE)