Düşünmeye fırsat verecek bir iş çok mu uzak?

Merhaba sevgili Ekmek ve Gül okuyucuları, ben Autoliv’de çalışan genç bir kadın işçiyim. Bu işe gireli yaklaşık 1 buçuk ay oldu. Benim ilk iş tecrübem sayılır bu. Haliyle zorlanıyorum. Mesela yaptığımız iş direksiyonlara deri kılıf dikme işi ve her yaptığımız iş için sayı vermek gibi bir zorunluluk var ve bu insanları baskı altına alıyor, strese sokuyor. Daha çok sayı vermek için molaya çıkmayan, yemeğini hızlıca yiyip işe çıkan arkadaşlarımız var. Günde 8 saat çalışıyoruz ve eve geldiğimde yorgunluktan hemen uyuyorum, duş bile alamıyorum yorgunluktan, kolum kalkmıyor ki. Bir tek pazar günüm boş, onu da zaten uyuyarak geçiriyorum, yani arkadaşlarımla görüşme fırsatım olmuyor, olamıyor. Sosyal hayatım yok oldu resmen. Ben bir de 8 saat çalışırken bu kadar zorlanıyorum, 12 saat çalışanların halini düşünemiyorum bile. Tabi bir de kadın olmak var... Kadın olmanın zorluğunu da elbette ciddi derecede yaşıyoruz. Gözle tacizler var rahatsız edici derecede. İnsanlarla arkadaşlık kuramıyorsun karşı taraf farklı yaklaşıyor. Bir zaman sonra kimseyle konuşmak bile istemedim. Ve ben bugün itibariyle işten ayrıldım çünkü işi yaparken kullandığımız iğne yüzünden bazı kazalar yaşıyoruz ama revirdekiler hiç ilgilenmiyorlar, yalandan yere bir krem sürüp yolluyorlar. Elimiz kolumuz yara içindeyken hem revirdekiler hem ustabaşı işe devam etmemiz için zorluyorlar bizi. İşte bu sebeplerden dolayı ben daha fazla dayanamayıp ayrıldım işten mecburen. Son olarak şunu diyorum: Umuyorum ki insanların insanca yaşayabildiği, düşünmelerine fırsat verilecek iş koşulları ve günler gelecek… (GEBZE)