Ne olacak bizim halimiz?

Zehra AVCU

İzmir

Arkadaşımla son kalan harçlıklarımızla, %100 zam gelmiş kahvelerimiz elimizde, kırk yılın başı sohbet etmeye başladık. O da benim gibi yazın çalışan gençlerden biriydi. Ben iş arıyordum, o ise işi bulmuş, çalışmaya başlamıştı. Haftada sadece bir gün dinlenme izni vardı, biz de o gün görüşmüştük. Geri kalan günlerde sekiz saat çalışıyordu. Yüzüme baktı ve malum konuyu bu cümleyle açtı: “Ne olacak bizim halimiz?​”

“Bilmiyorum, asgari ücrete zam geldiği anda bizim yurtlara da zam gelmiş. Nasıl il dışına gideceğiz? Beni biliyorsun, Hacettepe Biyoloji Bölümünü okumayı istiyordum. Hayallerim suya düştü. KYK kredisi zaten 850 TL. Yurda para verince bana en fazla 100 TL kalacak. Ailem de kendine mi baksın bana mı?​” dedim. Arkadaşım kahvesinden bir yudum aldı ve sözümü devam ettirdi: “Ben de işe girdim ama biriktirdiğim para il dışına bile yetmez. Oysa bu yaz sözde yurt dışındaki arkadaşımın yanına gidecektim. Ama ekonomi buna izin vermiyor bile. Enflasyondaki artış paramızın değerini düşürdü. Benim param yurt dışında değersiz” dedi. İkimiz de haklıydık, ne olacaktı halimiz? Biz bu yaşlarda öğrenmek ve eğlenmek isterken para hesabı mı yapacaktık? Yabancı ülkedeki gençler parti kelimesini eğlenmek amaçlı kullanırken biz siyasi amaçla biliyoruz sadece. Eğlence kavramı gençlerin lügatından çıktı artık.

ÜNİVERSİTEYİ KAZANSAK BİLE GİDİP GİDEMEYECEĞİMİZ MEÇHUL

İçtiğimiz kahve bile bu enflasyondan etkilenmişti. Eskiden çiğdem kola yapardık, paramız yokken. Şimdi çiğdem kola bile zengin işi oldu. Bu olaylar yeni olmuyor bu arada. İnsanlar yeni farkına varıyor ama zamlar arkadan geliyordu hep, şimdi önümüze geçince insanlar farkına vardı. İş işten geçti, olan gençlere oldu. Umutsuz bir şekilde arkadaşıma bakarken “Boşuna mı vergi veriyoruz, yurtların ücretsiz olması lazım. Biz o sınava girip o okulu okumak için hak kazanıyoruz. Neden parayı düşünüyoruz ki?​” dedi. Haklıydı, benim vergilerim nereye gidiyordu peki? Onların yatlarına, katlarına, mecliste uyuyan bakanlara gidiyordu. Hani gençler için umuttu onlar? Ben umuda dair bir şey göremiyorum. KYK kredisi çeken gençler okul bitince iş bulup mutlu olacağını sanıyorken aldıkları kredinin katbekatını ödüyorlar şimdi. Kısacası ne biz mutluyuz ne de Y kuşağı.

PES ETMEYECEK SÖZÜMÜZÜ BAĞIRACAĞIZ

“Haklısın” dedim sadece. O da biliyordu başka söyleyecek sözümün olmadığını. Biz ikimiz konuşarak bir şeyleri düzeltemezdik sonuçta. Sosyal medyaya yazıp sesimizi de duyuramazdı, gelen sosyal medya düzenlenmesi sayesinde sesimiz de kısılmıştı çünkü. İçimi okumuş gibi şunları söyledi arkadaşım: “Sesimiz kısılmadı, aksine daha da arttı. Onlar ne yaparsa yapsın biz susmaya devam etmeyiz, aksine bağırırız.” Haklıydı, susmak ve beklemek bizim için yanlıştı. Biz vazgeçersek bizden sonrakiler de vazgeçerdi. Bu ülke bizim olmaz, başkalarının oyuncağı olurdu.

Kahvelerimiz bitmişti, paramız da. Hesabı ödedik ve yürüyüşe çıktık çünkü yapabileceğimiz tek eğlence buydu. “Yakında nefes almaya da zam gelir” dedi arkadaşım, bunu söylerken bile gülemiyordu artık çünkü sonumuz içler acısıydı.

Yürürken aklına bir fikir gelerek durdu: “Neden vergileri boş boş şeylere harcıyorlar ki? Düzgün bir proje ekibiyle bize bile yardımcı olabilirler. Sonuçta vergi halkın ihtiyaçlarının karşılanması için toplanıyor”, “Vergi bizim ihtiyacımız değil, onların ihtiyaçları için toplanıyor” diye cevap verdim ben de. “Bari yürürken stresli olmayalım. Biraz olsun nefes alalım, zaten daraldık bu konulardan” dedim arkadaşıma. O ise şu güzel cümleyle bitirdi konuşmayı: “Biz yorulduğumuz anda pes edersek, kazanan onlar olacak. Bu konuları sadece ikimiz değil herkesin konuşması lazım. Biz konuşalım ki onlar da bizim sesimizi duyup farkına vardığımızı anlasınlar. Yoksa bu gidişle bizler de pes edersek umudumuz gerçekten kalmayacak.” Dediklerinde sonuna kadar haklıydı. Sadece biz değil, kimse susmasın. Sesimizi her yerde duyuralım. Bu zamlar ve öğrencilere yapılan haksızlıklar unutulmayacak. Hakkımızı alana kadar da buradayız biz. Ya siz?